Lopen om op te ruimen

Zoals iedere avond maak ik mijn wandeling. Het ruimt mijn hoofd op als ik mijn stappen maak met een muziekje in mijn oren. Vandaag hoor ik echter geen muziek, maar zingt het gesprek van eerder vanavond door mijn gedachten. ‘Waar ben je dan zo druk mee in je hoofd’, vroeg mijn man. Ik weet dat hij het vraagt om me beter te begrijpen. Hij maakt zich zorgen om me en vraagt zich af hoe hij me kan helpen. 

Ik antwoord hem met mijn lijstje. De kinderen vragen aandacht, het huis wil ik netjes hebben, mijn nieuwe baan vraagt tijd en aandacht, de boodschappen moeten worden gedaan, iedereen wil schone onderbroeken en een schoon bed op zijn tijd is ook wel lekker. Terwijl ik het alles opnoem bedenk ik dat ik het belangrijkste niet aangeef. Ik heb een mist in mijn hoofd van verdriet. Mijn vader is vorig jaar overleden en ik heb niet voldoende tijd genomen om dat te verwerken. Vlak daarna overleed mijn opa en niet veel later de vrouw van mijn andere opa. 

Het is een beetje veel, zeg ik tegen mijn man. Hij kijkt me vol liefde en compassie aan maar toch voel ik me onbegrepen. Ja, hij was erbij toen mijn vader zijn Hemelse Vader ontmoette, we zagen het gebeuren maar hoe het écht is? Hij probeert me te begrijpen, maar het lukt het hem niet te volle. Het geeft niet, hij luistert naar mijn verhalen en gedachten en dat is even genoeg. 

Ik realiseer me alleen ook iets anders. Ik heb het vaak zo druk in mijn hoofd dat ik zelfs mijn Vader God geen ruimte geef. Ik bid minder vaak dan ik zou willen en de Bijbel sla ik al helemaal niet meer open. Hoe kan ik mijn man toelaten als ik God niet eens toelaat in mijn hart en hoofd, denk ik bij mezelf.

Het besef raakt me diep tijdens deze avondwandeling. Ik merk ineens op dat het stil om me heen is geworden. Ook in mijn hoofd daalt een kort moment stilte neer. Ik voel warme tranen over mijn wangen glijden van al het verdriet, maar daar doorheen voel ik de aanwezigheid van de Heilige Geest. Het is alsof hij zacht tegen me fluistert dat Hij er altijd is, ook als ik er zelf geen ruimte voor maak. Het geeft me rust, ik hoef het niet zelf op te lossen, Hij wil het overnemen.

Ik loop door en maak mijn rondje af maar mijn gedachten zijn weer aan het ratelen geslagen. Het verschil is wel dat ik voel dat ik het niet meer alleen hoef te doen. En dus kan ik alleen maar danken. God danken dat ik deze ontmoeting met Hem had tijdens mijn dagelijkse wandeling. Al zou ik het liefst met zevenmijlslaarzen door het proces van rouw heen banjeren, ik realiseer me dat ik ook dat met kleine stapjes mag doen. Dag na dag. En ik ben me er weer ten volle van bewust dat Hij met me meeloopt. 

Marga Feith

Ik ben Marga, 36 jaar en getrouwd met Reinier. We zijn de trotse ouders van Jesse (7), Esther (4) en Judah (5mnd).  Ik geniet van mijn taak als mama maar ook van mijn werk als medisch secretaresse bij een fysiopraktijk voor 2 dagen. Om tot rust te komen loop ik graag in de duinen of door de bollenstreek maar ook met het koken van een lekkere maaltijd doe je me een groot plezier.