“Mam, wat heb je toch een lekker blubberlijfje”

Ik lig lekker mezelf te zijn in bed. Als je nog niet helemaal wakker bent dan lukt dat zo geweldig. Stink uit m’n mond, slaapstrepen over m’n gezicht. Uiteraard ligt er een kind in mijn buurt. Het is tenslotte al 6.00 uur. Ik hoor een diep tevreden geeuw naast me. Gevolgd door: ‘Mmm… mam’. *Wurmt zich nog eens extra tegen me aan.* ‘Wat heb je toch een lekker blubberlijfje.’ 

Fijn. Net 15 kilo lichter. Waar doe ik het allemaal voor? Wake-up call! Ineens realiseer ik me dat God lichamen óók heeft gemaakt met een bepaald doel. Het lichaam van Doutzen Kroes is duidelijk gebouwd om de creativiteit van anderen extra mooi uit te laten komen. Het lichaam van Marrit Leenstra is gemaakt om heel hard te kunnen schaatsen. Mijn lichaam is – in elk geval om 6.00 uur ’s ochtends – bedoeld om warmte en liefde uit te delen aan mijn kids.

“Toen ik in het verborgene gemaakt werd, kunstig geweven in de schoot van de aarde, was mijn wezen voor u geen geheim” – Psalm 139, vers 13

Ineens vind ik het prachtig dat het moment waarop mijn lichaam werd gevormd, zo één is met wie ik ten diepste ben. Mijn wezen. Of, zoals de Dikke van Dale het zegt: het essentiële; hetgeen iets maakt tot wat het is.

Doutzen is meer dan mooi, Marrit meer dan snelheid en ik ben meer dan een warm blubberlijfje. Maar het hoort wel bij wie ik ben. Mijn eerste dag als goed rentmeester over mijn lichaam kan beginnen. Prijs de Heer uit volle borst. ;-)