Mijn Jericho

Ik zit met mijn twee jongens op het grote bed. Grote broer houdt kleine broer voor zich vast terwijl ze allebei op mijn schoot zitten. Kleine broer laat het gebeuren, want hij weet wat er gaat komen: “Jericho zingen”. Daar komen Elly en Rikkert weer! Ik zet in:

Jericho had muren
Van metersdikke steen
Maar God zei tegen Israël
Je komt er wel doorheen
Ze bliezen op de horens
En sloegen op de trom
Ze juichten voor de Here
In Zijn heiligdom
En de muren van Jericho
De muren van Jericho
Vielen om

De jongens weten dat er een “rommeldebom” volgt, waarbij ze schaterlachend van mijn schoot rollen. Net zo snel springen ze weer op schoot, want er is ook nog een tweede couplet:

Misschien heb jij zo’n Jericho
Een levensgroot probleem
Het lijkt alsof het muren heeft
Je komt er niet doorheen
Dan kun je Jezus danken
Dat hij het overwon
En juichen voor de Here
In Zijn heiligdom

En hup, na het refrein rollen ze weer over het bed. Zij genieten met volle teugen van dit ritueel en ik geniet van hen! Even vergeet ik de zeurende pijn in mijn rug. En dan ineens: bam! Keihard komt bij me binnen wat we zojuist zongen: wat een waarheid zit er in dit lied!

Ineens zie ik mijn Jericho voor me: de röntgenfoto van mijn scheve rug. Als 11-jarig meisje werd bij mij scoliose ontdekt. Een vergroeiing van mijn wervelkolom. Ik had er nooit echt last van en kon er prima mee leven. Hoewel ik jaren in het Wilhelmina kinderziekenhuis onder behandeling was, wuifde ik de negatieve invloed van dit hele gebeuren weg met: “ik heb er geen last van hoor”. Toch volgde er onlangs, na 15 jaar, weer een röntgenfoto vanwege aanhoudende pijn. Het is als kijken naar een muur van meters dikke steen. De boodschap is overduidelijk: deze rug staat helemaal scheef. Wat nu?

Dankbaarheid.

Zo, dat klinkt raar. Typfoutje? Nee. Het is een besluit, een stap in geloof. Wat nu zichtbaar is, vertelt me iets anders, maar dat zijn omstandigheden. God is Dezelfde, altijd. Hij staat hierboven en ik weet dat Hij goed is, altijd. Ik ben dankbaar voor wie God is, voor al het goede wat ik wel in mijn leven zie. Ik ben dankbaar voor Zijn beloften en aanwezigheid in mijn leven. De Bijbel roept ons letterlijk op tot dankbaarheid, zelfs gevolgd door een schepje er bovenop: Juichen.

In het woordenboek staat over dit woord: Werkwoord 1. (inerg) op luide wijze vreugde uiten.

Ik slik even als ik dit lees. Juichen is lekker enthousiast roepen. Schreeuwen waar ik zo blij van word. Ga ik dat nu echt doen? Ik adem uit en besluit: ja. Iets in mij zegt dat het ontzettend naïef is, maar ik noem het koppig geloof. I raise a hallelujah!

Als tiener vond ik het logisch dat de constatering van scoliose mijn leven niet zou hoeven veranderen. Het is nooit in mij opgekomen dromen of plannen aan te passen. Ik noem het geloven als een kind, koppig geloof.

Vanavond was het alsof de Heilige Geest me er opnieuw aan herinnerde: “Geloof als een kind San. Al lijkt het alsof er muren zijn, je komt er wel door heen.”

Dank U God. Ik kom hier wel doorheen met U! Ik weet niet hoe, maar er is een weg. Ik hoef alleen maar te kijken naar de Grote Vader.

Mijn Doorbreker.