Mooie dingen kosten tijd

Negen maanden zwanger, dat is bijna een jaar. Ik vond het heerlijk, zoveel tijd om te wennen aan het idee dat mijn man en ik ouders zouden worden.

En in de kraamweek had ik zulke lieve mensen om me heen die me aanmoedigde de tijd te nemen. De tijd om onze baby te leren kennen en rustig te herstellen. De tijd om te oefenen met borstvoeding. Als iemand me toen verteld had dat ik mezelf eens zou vinden in de keuken, al roerend in de pannen met een baby aan de borst, had ik ze niet geloofd.

Moeder worden is een proces.

Toch raak ik dat proces-denken als moeder soms een beetje kwijt. Bijvoorbeeld bij het samenspelen van onze jongens. Elke moeder droomt ervan dat kinderen samen ongeremd en vooral met plezier samen spelen toch? Ik zag die van ons al als broers en maatjes voor het leven de mooiste avonturen beleven. Nu betrap ik mezelf op een zucht als de jongens tijdens het samen spelen weer clashen. Vanuit de keuken kijk ik dan de kamer in, een of twee huilende kinderen mij aankijkend met een blik van: “Kom je het even oplossen mam?”

Ja hoor, dan  speel ik voor de zoveelste de rol van tekstopzegger, in een poging te jongens te leren dat het hun probleem is en ze het zelf mogen leren oplossen.

Misschien kan je even vragen waarom hij huilt.
Vraag maar waar hij pijn heeft.
Vraag maar of hij een kusje wil.
Zeg maar sorry tegen elkaar.
Vraag maar of je hem kan helpen.

Dit riedeltje speelde ik vandaag voor de vierde keer af. De honderdrieentwintigste keer deze maand, denk ik. Ze moeten het onderhand wel in hun hoofd horen voordat ík het heb gezegd. Maar ja, ze moeten het leren hè?

Opvoeden is een proces.

En dan is daar zomaar dat onverwachte glorie- momentje van een moeder.

M’n zoons zitten samen in bad. Ik ruim het gevouwen wasgoed op in de kasten en hoor het misgaan in de badkamer: gehuil en gespetter. Ik leg snel de stapel shirts in de kast en wil me omdraaien, maar dan hoor ik: “Hee Jur, waarom huil je? Heb je pijn? Zal ik je een kusje geven?”

Yes! Ze hebben het gewoon zelf opgelost! Ik doe een vreugdedansje bij de wasmand en ik ga lekker door met m’n klusje. Een minuutje later kijk ik om het hoekje en zie twee blije broers lekker spelen in bad. Ze hebben zelf de kans gepakt om het op te lossen en echt, ik ben zo trots op ze!

 

Keep planting and sowing
Living and knowing
Beautiful things take time
And it’s okay

Morgan Harper Nichols