Nooit meer

“Ik wil geen cadeautjes. Ik wil gewoon dat jullie bij mij zijn.”

Het is vrijdagochtend als ik deze woorden uitspreek in de ochtendshow van Groot Nieuws Radio*. We hebben het over Moederdag, of het een feestdag is en of ik het vieren van Moederdag belangrijk vind. 

Aan het eind van middag die volgt wordt me te meer duidelijk wat echt belangrijk is. Ik zie mijn telefoon oplichten. Een oud collega van school belt. “Hey Daan, ik bel eigenlijk met niet zulk leuk nieuws,” zegt zij zacht. 

Ineens hoor ik niks meer van het gerommel en geroezemoes in de lunchroom waar ik op dat moment zit te werken. De altijd aanwezige babbel is ineens met de Noorderzon vertrokken. In mij is het stil. 

“Het zoontje van M. is vannacht overleden.”

We waren op hetzelfde moment in verwachting van onze eerste. Hij als vader, ik als moeder. We lachten over de ritjes naar de supermarkt en McDonalds die hij en mijn man allebei maakten. We vergeleken de omvang van zwangere buiken en verwonderden ons over hoe wonderlijk zo’n buik eigenlijk is. En we waren allebei zo blij toen we wisten dat een gezond jongetje in die buiken verstopt zat. 

Later hadden we het over hoe snel het allemaal gaat. We showden elkaar de foto’s en filmpjes van eerste lachjes en eerste stapjes. En in de paar keer dat we elkaar de afgelopen anderhalf jaar zagen nadat ik gestopt was op school, was de eerste vraag altijd: “en, hoe gaat het met je ondernemende zoon?”

Ik wil gewoon niet geloven dat dat bij hem nu nooit meer een vraag kan zijn. 

Sprakeloos luister ik aan de telefoon wat er allemaal wordt verteld. Hoe snel dingen gingen en dat dokters niks konden. Niet op tijd in ieder geval. Als ze ophangt blijft het stil. 

“God. Hoe kan dit?” Het is een open vraag naar boven die waarschijnlijk onbeantwoord blijft. 

Collega M. en ik geloven allebei, en allebei anders. We geloven ook dat er echt een hemel is. En dat zijn zoontje daar nu speelt en lacht tot in lengte van dagen. Dat hij weet dat hij geliefd is. 

“Het is hartverscheurend Daan maar we moeten door,” antwoordt M. op een berichtje van mij.

“Stap voor stap M, stap voor stap,” stuur ik terug.

Mijn collega plant de begrafenis van zijn zoontje op het moment dat de mijne Moederdagcadeautjes verstopt in huis. Hoe dan, dat doorgaan?  Het beste wat ik nu kan doen is bidden.

Heere God ontferm U. Ik begrijp hier niets van. Maar ik geloof wel dat U erbij bent. Loopt U alstublieft met hen mee. 

—

*Benieuwd naar het item op Groot Nieuws Radio? Klik hier en luister vanaf 1u 39m.