Ontbinden
Het was een romantisch sprookje, de dertien jaar dat ik mijn leven met Alex mocht delen. We waren in alle opzichten met elkaar verbonden: door de ringen om onze vingers, de gezamenlijke bankrekening, ons geloof in God, maar bovenal door onze kinderen.
Tot dat onomkeerbare woord op die ene novemberdag: longkanker. Die dag begon het loslaten. De verbinding was er ook nog steeds, werd zelfs sterker, want we moesten samen de strijd aan. Maar parallel daaraan, als een soort undercoveroperatie, werd onderhuids het loslaten in gang gezet.
Onze manier van dealen met de hele situatie ging regelmatig gepaard met grappen die eigenlijk niet kunnen. Zwartgallige humor was ons gezamenlijke talent. Zo maakte Alex zich eens zorgen over de fysieke staat van de planten in de border als hij er niet meer zou zijn. Ik stelde hem gerust: ‘Komt goed schat, ik zorg dat ze niet in staat van ontbinding raken. Ik zoek wel een onweerstaanbaar knappe tuinman.’ We grapten nog even door over ontbinden en andere lugubere zaken. Even vloeide de spanning weg.
Zulke ontspannen momenten duurden maar kort. Want na zo’n moment schoot er dan een andere gedachte door mijn hoofd. Ik flapte hem er ook direct uit: ‘Ik moet dat ook, ontbinden. Maar dan van jou.’ Het lachen verstomde. Het besef dat het moment van definitief loslaten steeds dichterbij kwam, daalde in.
We zijn nu bijna een jaar verder na zijn overlijden. Ik probeer zo goed en zo kwaad als het gaat mijn eigen ding te doen. Mijn eigen keuzes te maken en mijn eigen gevoel te volgen. Verder te gaan. Los te laten. Te ontbinden. Of dat lukt? Deels. Ontbinden is zo simpel nog niet.
… en Hij laat niet los wat zijn hand begon.
Ik hoor de predikant het votum uitspreken tijdens de online kerkdienst, die ik tussen drie kinderstemmen door probeer te volgen. Zo’n typische tekst, die al mijn hele leven praktisch elke zondag de revue passeert. En opeens pakt dat zinnetje mij. Ik zoek de tekst op in de bijbel.
De Here zal ervoor zorgen dat alles goed voor mij afloopt. Here, uw goedheid en liefde zijn eeuwig. Laat het werk dat U bent begonnen, niet halverwege ophouden.
Psalm 138:8 HTB
Ontbinden is zo simpel nog niet. En nu snap ik waarom. Het kan helemaal niet. Toen Alex stierf, eindigde wel zijn leven, maar niet onze relatie. Oké, die ringen zitten in de herinneringskist, de gezamenlijke bankrekening is niet meer. Maar de kinderen zijn er nog wel. En God is er ook nog.
We zijn getrouwd met zijn zegen. En God stopt zijn werk niet halverwege. Ik hoef niet te ontbinden, integendeel. Ik blijf hoe dan ook met Alex verbonden.
Maar parallel aan het verbonden blijven, mag ik ook loslaten. En mijn eigen weg vinden. Want wat er ook gebeurt, Hij zorgt dat alles goed afloopt.
Petra is mama van Elin, Nadia en Jurre. Sinds haar man Alex in juni 2020 overleed, schrijft ze over haar leven als alleenstaande ouder. Ze werkt parttime in de communicatie/marketing en is daarnaast vastgoed- en interieurstylist. Ze geniet onwijs van kleine dingen, maar vooral van lekkere dingen. Haar relatie met God heeft pieken en dalen. Zijn grootheid ervaart ze overal en nergens, van een mooie songtekst tot de glimoogjes van haar kids.