Onvruchtbaar

Vorige week vertelde ik een goede vriendin over onze kinderwens. Zij was er voor mij tijdens het vorige fertiliteitstraject. Ze was er als ik moest huilen en als mijn hormonsters met me aan de haal gingen. Maar ook als ik wilde vertellen hoe het is om voor het eerst een spuit in je eigen lijf te zetten. Bovenal was ze een vriendin die begreep wat het traject met je kan doen, omdat ze in hetzelfde schuitje zat. Haar reactie is voorzichtig maar duidelijk: ‘Je hebt me ooit gezegd dat ik je moest helpen herinneren dat je dit nooit meer wilde.’ Ik schrok, want het is waar.

De reden waarom ik dit ooit heb gezegd staat me direct scherp voor ogen. Ik zie mezelf gelijk weer zitten in de wachtkamer. De wachtkamer waar ik kon wachten op een vernedering. In het ziekenhuis waar ik behandeld ben is de wachtkamer van de fertiliteit gedeeld met de gynaecologie. Ik vond dit ontzettend lastig. Zat ik daar met mijn onvervulde kinderwens tussen de zwangere buiken en de pasgeboren baby’s. Sommige momenten ging dit goed. Dan kon ik beseffen dat er hoe dan ook een zorg is wanneer je in deze wachtkamer zit. Ook een zwangere vrouw wil namelijk niet bij de gynaecoloog langs moeten. Andere momenten lukte het zelfs om even te genieten van de schattige baby’s.

Helaas was dit maar soms. Meestal deed het zien van die bolle buiken en prachtige baby’s ontzettend veel pijn. Wilde ik door de grond zakken. Het voelde alsof ONVRUCHTBAAR groot op mijn voorhoofd stond geschreven als iedereen vragend keek waar mijn buik of mijn baby was.

Op die momenten dook ik graag met mijn neus in een tijdschrift. Om er vervolgens achter te komen dat er alleen maar KEK mama’s, Ouders van Nu, Fabulous Mama en WIJ jonge ouders lagen. Ik heb nog een keer een rondslingerende folder geprobeerd van het ziekenhuis, maar ook dat was geen goede zet. Het waren voedingsadviezen voor een gezonde zwangerschap.

Alles ademde zwanger in die wachtruimte.

Als ik dit opschrijf vraag ik me af of dit nou een reden is om af te zien van de behandelingen. Nee natuurlijk niet. Wat er in een wachtkamer gebeurt staat zelfs los van de behandeling. Ik vraag me zelfs af of dit beeld wel helemaal klopt. Maar ik voel het moment wel weer. Is er ondertussen iets gebeurd waardoor ik hier anders mee om kan gaan? Misschien. Ik weet het pas zeker als ik er weer zit.