Op mama’s manier

Vrijdagavond. Mijn 7-jarige zoon vindt het tijd voor een feestje. Een feestje zonder reden, want dat zijn vaak de beste. Of beter gezegd: er is altijd een reden om feest te vieren. Het feestmaal bestaat vanavond uit pizza met salami en ijs als toetje. Dat moet geserveerd op een feestelijk gedekte tafel, vindt zoonlief. Uit alle hoeken en gaten komen kaarsen en kandelaren. Uit de trapkast tovert hij de mooiste kerst-servetten tevoorschijn. De pizza moet gegeten worden van de mooiste soepborden, en appelsap gaat in champagneglazen.

Bij mij is de feeststemming ver te zoeken

Ik vind het lastig om de controle los te laten en ruimte te maken voor deze spontane actie. ‘Moeten die servetten echt?’ vraag ik. ‘Het is toch geen kerst meer.’ Snel moffel ik een aantal kaarsen weg die ik graag wil bewaren voor een ‘belangrijkere’ gelegenheid. Daarna wissel ik de soepborden voor platte borden. Als zoonlief ook zijn mooiste trui aan wil trekken, opper ik dat zijn huidige, smoezelige trui ook supermooi is. Ik zie in gedachten al de grote rode klodders pizzasaus al over zijn nieuwe kledingstuk naar beneden glijden. Maar met die opmerking is de maat vol voor mijn zoon.

‘Mam, het moet altijd op jouw manier!’

Mijn zoon knalt de woorden eruit. ‘Jouw borden, jouw servetten en niet mijn nieuwe trui. Het gaat altijd zo mam, met het versieren van de kerstboom, het maken van de seizoenstafel en toen we slingers in de tuin hingen in de zomer.’

Oei, even ben ik met stomheid geslagen.

Ik sla mijn ogen neer

Als ik weer opkijk, tref ik ook nog eens de blik van mijn man, die geamuseerd toekijkt. Van hem hoef ik dus ook geen hulp van te verwachten. Ik sputter wat, maar al snel neemt mijn zoon het woord opnieuw: ‘Hoe vind je zelf dat dit zo gaat, mam? Ben je een goede leider zo? Leiders geven andere mensen ook ruimte om dingen te beslissen.’

Een minder mondige zoon

Dat wens ik op deze momenten te hebben. Er zit niets anders op dan vol in de spiegel te kijken die hij me voorhoudt. Schoorvoetend geef ik toe dat hij best wel gelijk heeft. Ik verdedig mezelf met het argument dat ik altijd goed nadenk wat handig is enzo, maar het mag niet baten. ‘De volgende keer laat je mij dus wat meer mijn gang gaan!’ sluit hij met een streng gezicht zijn redevoering af. Manlief kijkt me triomfantelijk aan en fluistert iets in de trant van: ‘Dat zeg ik toch ook altijd’.

Conclusie?

Terwijl ik mijn ijsje eet, besluit ik toch maar wat te gaan doen met de conclusie van vanavond. Meer loslaten en mijn kroost hun gang laten gaan. Wat vaker achteroverleunen in plaats van me ergens in te mengen. Klinkt relaxed, is het niet. Maar het zou goed zijn als ik anderen wat meer ruimte geef. Voor mezelf en voor mijn omgeving. Ik ga proberen om vaker de controle los te laten. Ruimte te maken voor vertrouwen. De lat mag best wat minder hoog. Een beetje rommel of chaos overleef is vast wel. Ik leg alvast een feestelijke outfit klaar, voor als zoonlief weer op een idee komt. Waar is dat feestje?