-
21 sep 2021
-
Blogs, Geloof, Moederschap
-
door Amy Schrijft
-
0 comment
Overgeven
’Naarmate honden volwassen worden, neemt hun vermogen om zuivelproducten te verteren af omdat ze de enzymen missen die hiervoor nodig zijn. Dit betekent dat ze tekenen van lactose-intolerantie zoals braken, diarree en maagklachten kunnen vertonen als ze melk, room of kaas eten.’ Deze tekst kopieer en plak ik in onze gezinsapp, na de zoveelste spuugsessie van onze hond.
’Mama, Tobias heeft weer gekotst’, schreeuwt pleegdochter Faya. ’Kotsen is niet netjes’, leg ik uit. ’Nee’, zegt ze, ’dat is vies en het stinkt.’ Inwendig zucht ik. ‘In plaats van ‘kotsen’ kun je beter ‘overgeven’ zeggen. Dat is wat netter.’ Vervolgens zegt ze keurig drie keer ‘overgeven’. Maar al snel sluipt het woord ‘kotsen’ weer in haar verhaal. Opnieuw corrigeer ik haar: ‘Faya, het is ‘over…’. ‘Overkotsen’, zegt ze trots. Ik besluit het te laten voor wat het is. Als het weer eens gebeurt, doe ik wel een nieuwe poging, kansen genoeg met zo’n kotsende hond. Buiten hoor ik haar het verhaal vertellen aan een willekeurige voorbijganger, inclusief het woord ‘overkotsen’. Even moet ik een glimlach onderdrukken.
Er heerst nu een streng zuivelvrij regime in ons huis. Af en toe valt er een plakje kaas van tafel en zijn we net te laat, maar er wordt niet meer gespuugd. Ook al is het niet goed voor Tobias, toch doet hij er alles aan om het lekkers te bemachtigen: schattig kijken, blaffen, kwispelen… Maar hij krijgt zijn zin niet. Na de zoveelste weigering van een plakje kaas, draait hij zich chagrijnig om. Van het spugen heeft hij niets geleerd.
Best herkenbaar, doen we dit zelf ook niet? Ik in ieder geval wel: terwijl ik weet dat iets niet goed voor me is, doe ik het toch. Zoals te laat naar bed gaan met als resultaat dat ik me de volgende dag aan alles en iedereen irriteer. Dan bijt ik van me af als een pitbull.
Ja, ik weet heel goed waar mijn valkuilen zitten.
Soms stort ik me op het schoonmaken en opruimen van een keurig huis. Niet omdat het nodig is, maar uit ontevredenheid over mezelf. Herken je dit? Dan loop ik nog te mopperen over een rondslingerende sok of een lege wc-rol. Of ik vergelijk me met andere moeders die het veel beter voor elkaar lijken te hebben, waardoor ik me slecht voel.
Pleegdochter Demi zei laatst: ‘Soms doe ik iets wat ik heel graag wil, maar na afloop voel ik me verdrietig. Dat zijn nep leuke dingen.’ Ze sloeg de spijker op zijn kop, want hoe vaak kies ik voor dat wat op korte termijn lekker en fijn is? Net als mijn hond Tobias. Hoe kan ik mijn patronen doorbreken?
Misschien moet ik maar eens wat vaker overleggen met mijn Maker, mijn hart delen met Hem en mijn fouten toegeven. En leren loslaten. Want God weet precies wat goed voor me is en kent me als geen ander. Als we ons overgeven aan Hem, is ‘overkotsen’ verleden tijd.
Amy full time moeder en pleegmoeder | Drie kinderen en drie pleegkinderen | 20 jaar getrouwd met Collin | Start met opleiding voor kinder- en opvoedcoach | Houdt van schrijven, spreken en mensen