Positief
Half oktober had ik een positieve zwangerschapstest in handen. Zeven weken later kreeg ik weer een positieve testuitslag. Dit keer van een coronatest. Daar vond ik persoonlijk weinig positiefs aan.
Hoewel er inmiddels twee vriendinnen positief getest waren op covid-19 geloofde ik er geen bal van. Ik was tenslotte toch slechts heel licht aan het sniffen? Ik logde drie keer in en weer uit, maar er veranderde niets. ‘De uitslag van de test is positief. Dat betekent dat je het coronavirus hebt.’
Kort daarna ging de rollercoaster draaien. Drie schoolgaande kinderen, zwangere moeder, werk: wat waren de gevolgen? ‘Hoe gaan we dit aanpakken?,’ vroeg ik mijn man kordaat en we maakten een actieplan. We besloten dat ik in het bed van de jongste zou gaan slapen en zij haar bed mocht verruilen voor een warm plekje bij papa. Ik zou zoveel mogelijk in haar slaapkamer bivakkeren en het toilet in de badkamer gebruiken, maar wel beneden eten op afstand, zodat ik zichtbaar bleef voor de meiden en bereikbaar was voor een praatje met mijn meest dierbaren.
Een soort 50/50-isolatie werd het dus om de kans op verdere besmetting te verkleinen en de quarantaine niet onnodig te verlengen. Toen ik iedereen had ingelicht met wie ik onlangs nog (nauw) contact had gehad en de GGD me met een uren durend telefoontje het hemd van het lijf had gevraagd, daalde de rust enigszins in. Ik werd binnen no time een prof in het openen en sluiten van deuren en keukenkastjes met mijn elleboog, sopte de badkamer bij ieder bezoek alsof een ernstig buikgriepvirus in ons huis rondwaarde en het ergste van alles: ik hield afstand van mijn man en kinderen.
Ik ben dankbaar voor het lichamelijk milde verloop, want het bleef bij een lichte verkoudheid, hoofdpijn en een zwaar vermoeid lijf. Psychisch daarentegen vond ik het pittig. Ik had er al een aantal miserabele weken op zitten door mijn zwangerschap, waarbij ik tot weinig in staat was en mijn man het hele huishouden runde. Nu was ik opeens ook nog een ‘melaatse’ geworden. Vanuit de Bijbel kende ik de verhalen over melaatsen die in afzondering moesten leven. Die ziekte leek me vreselijk, maar ik had er nooit bij stil gestaan wat sociale isolatie met hen zou doen. Geïsoleerd zijn van mijn liefsten en hen niet kunnen knuffelen, vond ik afschuwelijk om mee te maken.
Dankbaar dat we hier als gezin goed doorheen lijken te komen, kijk ik positief vooruit. Positief in de goede zin, want wat heeft dit woord in 2020 een vreemde lading gekregen. Het was een gek jaar. Voor iedereen. Of je nu van heel dichtbij getroffen bent door het coronavirus en wellicht een dierbare bent verloren, te maken had met ziekte bij jezelf of je omgeving, of ‘slechts’ last had van de beperkende maatregelen. Corona heeft ons allemaal geraakt.
In de dagen dat ik opknapte en mijn energie voorzichtig weer toenam, moest ik denken aan een nummer van Kinga Bán en Elbert Smelt:
Leef met volle teugen
Durf te leven met de dag
Glimlach elke morgen
Er is iets moois dat op je wacht.
Hoe 2021 er ook uit gaat zien, er is écht iets moois dat op me wacht. Iets moois in mijn buik en nog ‘Iets’ veel mooiers in de hemel en in mijn hart. Hij is er en Hij zal er zijn. Met die wetenschap kan 2021 alleen maar positief van start gaan.
Mama van vier dochters | Docent in het Mbo | Oog voor detail en georganiseerd | Houdt van zingen en een goed gesprek | Mét koffie en wat lekkers