Praten over poep

Nadine is sinds een klein half jaartje mama en is sinds kort weer aan het werk. Tevens is zij redacteur bij het Power to the Mama’s Team. Alle mama avonturen beleeft ze in ieder geval voor het eerst. En dat levert voor ons mooie en hilarische verhalen op.

Oké, dit is geen lekker onderwerp en het is best gek om daar je tweede blog aan te wijden, maar ik doe het gewoon. Wat ben ik lovend tegen Sara als ze een harde boer heeft gelaten na de voeding of een mooie poepluier heeft geproduceerd! Maar gaat het om mijzelf, dan zijn dit soort onderwerpen toch meer taboe.

Ik vond het de rottigste zwangerschapskwaal die er is. Al tijdens de zwangerschap had ik moeite op het toilet en na de bevalling werd dat nog erger. Ik at me ongans aan vezels, dronk liters water en kreeg druppels en zakjes voorgeschreven om me een handje te helpen, maar zonder succes. Toen ik in de tweede week na de bevalling nog eens bij de verloskundige aan de bel trok dat het echt niet lukte, zei heel vrolijk: ‘Oh, dan kun je even een klysma halen, gewoon bij de drogist. Even kijken of dat werkt’.  

Toen het vervolgens nog steeds niet opschoot, moest er grover geschut aan te pas komen. De huisarts schreef me iets voor. Ik kon alleen niet bij de apotheek komen. Ik vroeg verschillende mensen, maar niemand kon voor me gaan. De overbuurvrouw kon ik nog proberen, die vertrouwde ik dit ook wel toe. Ze appte vrijwel direct terug: ‘Ik ben aan het werk, maar mijn man wil het wel doen!’ Slik. Dat voelde toch een beetje genânt, dus ik zei haar om wat voor middel het ging. ‘Geen probleem!’, antwoordde ze en even later stond haar zoontje van een paar jaar oud met het betreffende middel en een grote glimlach op zijn gezicht voor de deur alsof hij me een cadeautje overhandigde.  

Inmiddels ben ik de schaamte voorbij. Sara heeft me daarbij geholpen. Dat gebeurde op de dag dat zij ’s ochtends voor het eerst naar het consultatiebureau moest en ik ’s middags werd verwacht voor controle bij de gynaecoloog. Ik was best zenuwachtig, omdat het de eerste keer was dat ik op een bepaalde tijd ergens zou moeten zijn (en ik nog geen idee had hoeveel tijd ik nodig zou hebben voor voeding, wassen en aankleden van zowel Sara als mijzelf). Ik was precies op tijd klaar en zette Sara in de maxi cosi toen ik een harde scheet hoorde. Even dacht ik: ‘Wat nu?! Ik red het niet haar nog weer uit te kleden en te verschonen!’, waarna ik in de lach schoot. Sara liet me relativeren.

We reden de 5 minuten naar het consultatiebureau waar ik eerst de poep tot halverwege haar rug schoonmaakte. Niemand die daar raar van opkeek, ik kreeg eerder woorden van herkenning van de andere moeders die er waren. En geloof het of niet: in de wachtkamer van de gynaecoloog herhaalde zich het scenario van die ochtend… Sara leek er totaal geen last van te hebben, de gynaecoloog vond het leuk haar even te zien en zodra het kon, gaf ik haar een schone broek. Totaal geen punt.  

Gelukkig kan ik eindelijk weer zonder al te veel moeite naar het toilet. En kan ik net zo trots aan mijn man vertellen over wat ik achter mij zie in het toilet als op wat ik aantref in de poepluier van mijn dochter. Hè, dat lucht op.  

 

Foto: Pixabay