Quality time

Je hoort het advies soms vaker dan je lief is: “Zorg voor quality time.” Tijd met God, tijd voor jezelf of met je partner, maar ook met je kinderen. Helemaal mee eens dat het belangrijk is, maar het is makkelijker gezegd dan gedaan.

Jaloers ben ik soms, op die mama’s en papa’s die op de sociale kanalen van die überschattige selfies met hun kroost plaatsen. Hashtag #evenlekkersamenoppad of #qualitytimemetmijnschatje. Allereerst heb ik een grondige hekel aan selfies waar ik zelf op sta. Die van anderen vind ik overigens doorgaans erg vermakelijk. Bovendien geven die leuke happy kiekjes me soms ook het gevoel dat ik de enige ben bij wie die 1-op-1 momentjes zelden helemaal voldoen aan de verwachtingen.

Het lijkt allemaal zo leuk in theorie, maar de praktijk is bij ons vaak anders. Het begint al met ergens in het weekschema een gaatje zien te vinden waarop je even met z’n tweeën weg kunt. Vaak wordt dit dan de zaterdagmiddag. Maar dan moeten er meestal ook nog wat winkels bezocht, wat we dan combineren. Een middagje quality time shoppen dus! Met als gezellige toevoeging een lunch of een ijsje. De zaterdagmiddagdrukte in de stad nemen we dan maar even voor lief.

Als ik dan uiteindelijk zo ver ben dat ik even samen met m’n oudste op pad kan, blijkt het allemaal niet zo gezellig meer. Madam besluit, nu ze dan eindelijk mama’s onverdeelde aandacht heeft, dan ook maar alles uit de kast te trekken.

“Mama, ik wil eigenlijk geen tosti, maar poffertjes.” Gevolgd door: “Gaan we dan ook een ijsje eten?” Even later: “En gaan we even naar de speelgoedwinkel, waar ze die mooie space scooters hadden? En oorbellen?” Haar vragen komen aan de lopende band. “Waarom mag ik alleen gympen? Ik wil ook graag nieuwe slippers. Julia had ook nieuwe slippers. Waarom gaan we eigenlijk naar de winkels en lunchen? Gaan we ook nog een keer naar het pretpark? Of naar Texel?” En ga zo maar door.

Ik ben er na een half uur wel weer klaar mee, scoor veel te dure gympen bij de eerste schoenenwinkel die ik kan vinden, waarna we snel weer in de auto stappen op weg naar huis. Zucht, het is ook nooit goed genoeg. En dat keer drie natuurlijk, want als de oudste met mama op pad is geweest en nieuwe gympen heeft, wil kleine zus dat ook graag. En nummer drie heeft nog geen gympen nodig, maar wel de nodige knuffels, kusjes en aandacht.

De rest van de middag merk ik dat ik een tikje gefrustreerd ben geraakt door de winkel-en-lunch-ervaring. Ik baal ervan dat het naar mijn zin niet gezellig genoeg was. Hoe komt dat toch? Leg ik de lat te hoog? Het kwartje valt wanneer ik mijn meisje ’s avonds naar bed breng. Ze zegt: “Mama, ik vond het supergezellig met jou samen. Je bent de liefste mama! En mijn gympen zijn de mooiste van de klas! En de tosti was de lekkerste!” Mijn frustratie smelt als sneeuw voor de zon. Ik geef haar een knuffel en zeg: “Ik vond het ook leuk, schatje. We doen het snel nog een keer, dat beloof ik.”

Terwijl ik naar beneden loop, besef ik waar het echt om gaat. Het gaat om die kleine momentjes, bijvoorbeeld samen op haar bed, wanneer we knuffelen en ons allebei happy voelen. Dát is voor mij de mooiste quality time!

Foto: stocksnap, pixabay