Schreeuwen
Elke keer als ik een schreeuwende moeder hoor, dan raakt dat me,” app ik mijn man
Ik staar even voor mij uit en friemel aan de voet van mijn wijnglas. “En ik hoor er de laatste tijd steeds meer. Inclusief mijzelf.”
Ergens in het Nederlandse bos staat een Pipowagen. Buitenkant zwart, witte kozijnen en een wit trappetje. Binnen staat aan de ene kant van de Pipowagen een kleine tafel met daaromheen een bankje. Aan de andere kant een tweepersoons bedstee. In het midden van de Pipowagen staat een keukenblokje. Het past allemaal precies en door de eenvoud aan spullen voelt het alsnog ruim.
Ik zit hier in mijn eentje met mijn laptop voor mijn neus. Door het kleine raampje tegenover me zag ik ze zojuist voorbij dartelen: twee zusjes, allebei blonde haren. Vier en zes jaar, hooguit. Samen met hun moeder, ongeveer dezelfde leeftijd als ik. Ze heeft lijntjes rond haar ogen. In haar stem zit een kraakje. Haar gezicht moe. En blond haar. Net als de zusjes.
Ze moesten opschieten want er zouden zo gasten komen, hoorde ik haar zeggen. En nu komt er de afgelopen tien minuten alleen maar geschreeuw door de houten behuizing van de Pipowagen. De moeder tegen haar dochters, de dochters tegen hun moeder. Ik probeer met te concentreren op het scherm voor me.
De lijntjes rond haar ogen, de kraak in haar stem, haar vermoeide gezicht. Het is dat ik niet blond ben, maar ik had het zelf kunnen zijn. Ik moest vanmorgen ook opschieten. Want voordat ik in mijn eentje naar deze romantische keet in dit bos vertrok hadden we nog een fotoshoot. Er moesten er nog twee kinderen aangekleed worden, een hond uitgelaten en een tas ingepakt.
“Maar maham, ik ben nog bezig,” zei Mads terwijl hij verder bouwde aan zijn houten treinstation. “Ik heb het je nu al drie keer gevraagd Mads, je gaat je nu aankleden. Ik vraag het nu nog netjes maar ik word echt een beetje boos.” Voor ik het wist stond ik tegen hem te schreeuwen, waarom hij nou verdorie nooit naar mijn luistert en ik dingen altijd vijf keer moet vragen. “Doe het nou gewoon zelf, want als ik het moet doen wordt het niet gezelliger!” hoor ik mijzelf nog roepen. Nee, alsof het nog gezellig was.
Het gebeurt de laatste tijd wel vaker dat ik zo uit mijn plaat ga.
Toen de fotoshoot klaar was ben ik naar dit kleine huisje op wielen vertrokken. Alleen. Omdat ik rust nodig heb om aan mijn boek te kunnen werken. Rust die ik thuis nu niet voldoende ervaar door alles wat er op mijn bordje ligt, wat ertoe leidt dat ik achter raak met mijn werk, het huishouden, daardoor sneller mijn geduld verlies en vaker dan ik wil als een schreeuwende moeder voor mijn kinderen sta.
Buiten is het weer rustig.
Het geschreeuw van net raakt me omdat het me eraan herinnert dat ik soms niet in staat ben mijn kinderen te volgen of ze te begrijpen omdat mijn hoofd te vol zit. Of dat ik gewoonweg door vermoeidheid niet zie wat ze nodig hebben, het ‘mama, kijk eens hier’ als gezeur bestempel, dat niet trek en de vulkaanuitbarsting dan niet meer te stoppen is. Terwijl ik heus wel weet dat schreeuwen niet de oplossing is, maar wel een signaal. Voor mezelf.
Die Pipowagen maakt zich er in ieder geval niet druk om. Die staat hier in al zijn eenvoud een oase van rust te zijn.
Misschien moet ik maar eens gaan onderzoeken wat die oase van rust voor mij kan zijn, en alles wat niet in die oase past loslaten. Wordt het vast voor iedereen leuker van.
“Laten we de ouders zijn waar onze kinderen niet om gevraagd hebben, maar die ze hoe dan ook nooit hadden willen missen.” Daniëlle Koudijs
| Oprichtster van Power to the Mama’s | Moeder van twee jongens en een meisje | Getrouwd met Jos | Liefhebber van goede (Italiaanse) wijn | Missionaire ondernemer | Houdt van kleinkunst, schrijven, creëren en aanbidden |
Zo herkenbaar! Soms als alles overstroomd verlies ik ineens mijn geduld. Wat voel ik me daarna schuldig! Vooral als mijn dochter dan zo schrikt.
Pfoei, heel herkenbaar helaas. Ik schreeuwde gister dat mijn zoon niet zo moet schreeuwen
Dank voor je openheid! Het verzacht mijn eigen verdriet een beetje en maakt dat ik wil bidden voor alle vermoeiende schreeuwende mama’s.
God, U kent ze allemaal, elk persoonlijk, er is geen oordeel bij U. Kom met Uw zachte stem en lieflijke nabijheid.
Sterkte met schrijven in de Pipowagen. Stilte en afstand is confronterend. Hoop dat het daarnaast ook ontspannen voor je is, Daniëlle!
Zo herkenbaar! Soms als alles overstroomd en mijn dochtertje van 2 jaar maar door gaat met drammen en jammeren verlies ik soms ineens mijn geduld. En o wat voel me dan schuldig! Vooral als ik de geschrokken reactie op haar gezichtje zie!
Bedankt voor je openheid! Heel veel sterkte en Gods zegen gewenst met je boek!
Pff wat maken we het onszelf moeilijk he.. zo richting de vakantie vooral! Helaas herkenbaar. Wij hebben de afspraak gemaakt dat als 1 van ons (zoon of ik) boos is, dan vragen we om een knuffel. Dat helpt soms. ;) En soms komt de knuffel ná de uitbarsting.
Jeetje ook hier heel herkenbaar, je blog gaf me tranen, onze lieve kleine meid van 2 is logeren, ok mij troost het een beetje dat ik niet de enige ben, ik bid elke dag, om rust kracht, geduld en wijsheid.
Bedankt, succes, ook voor de andere moeders
Ook bij mij heel herkenbaar. Dankjewel voor je openheid hierover. (Ook van bovenstaande reacties). Het is vaak externe druk wat jijj beschrijft (huishouden wat opstapelt, dingen die moeten, externe afspraken, dat ik snel bozer reageer dan dat ik wil.
Gelukkig mogen we tot de Vader komen in elke omstandigheid. En als we het vragen weet ik zeker dat Hij ons helpt.
Toffe blog, heerlijk eerlijk. Ik denk soms dat ik de enige ben die schreeuw… Vaak is het m’n onmacht inderdaad op dat moment. En dan voel ik me achteraf zó schuldig…. Maar hé, we doen ons best samen met onze God.