
-
21 apr 2021
-
Bemoediging, Blogs, Tiener
-
door Daniëlle Koudijs
-
0 comment
Sluipmoordenaar
“Yes! De terrassen gaan weer open!”, app ik naar een vriendin. Ik doe een vreugdedans in m’n huiskamer en zie mezelf al zitten. Gezellig rosé drinkend, bitterballen etend en genietend. Dat lukt ons sinds het leven als moeder namelijk prima tussen 12.00u en 18.00u.
Met een grijns op m’n gezicht neemt die gedachte me mee naar begin 2011. Na een lange relatie was ik net weer vrijgezel en veel op stap om de hartenpijn te verdringen. Ik ging naar een feestje van een vriendin die ik al langer kende. “Want dat is goed voor je, een beetje afleiding,” smste ze nog toen ik zei dat ik er niet zoveel zin had. Maar ze had gelijk. Ik maakte op dat feestje nieuwe vriendinnen en danste spierpijn in mijn benen. Met een van die meiden klikte het heel goed en sprak ik nog een paar keer af.
De laatste keer was 6 april 2011. Ik zie ons nog buiten op het terras zitten in Sneek. Ik kom niet meer bij van het lachen als ze de jongens naast ons een grote bek geeft omdat ze ons lopen te body-checken. “Kom we gaan ergens anders heen, we hebben het zonder hen gezelliger,” zegt ze ogen rollend richting die jongens. Na wederom een topavond spreken we af dat we nog smsen over wanneer de volgende keer is dat we de bloemetjes buitenzetten. Maar tien dagen later krijg ik een sms van haar broer. Dat ze is overleden en we over een paar dagen afscheid gaan nemen. Door zelfmoord, blijkt nadat ik hem terugbel met de vraag hoe dan. Ik heb nog nooit zo hard gehuild in mijn leven.
Aan de buitenkant leek ze zo stoer en vol in het leven, maar vanbinnen was ze kapot.
Niemand die het wist, zag of merkte. En ze was pas halverwege de twintig. Het raakt me nog steeds.
Ik denk met een brok in mijn keel aan de berichten over pubers en twintigers in deze tijd waarvan velen een jaar moeten wachten op psychische hulp. Omdat ze de coronatijd niet meer aankunnen. Omdat de honger naar sociale activiteiten en plezier in het leven te groot is om te stillen met schermcontact. En ineens besef ik hoe erg het is. Dit zijn jongeren die het wél hardop durven zeggen dat het niet goed met ze gaat, dat ze kapot gaan vanbinnen. Maar nu kunnen ze gewoon niet geholpen worden omdat we daar de capaciteit niet voor hebben. Omdat het er zoveel zijn.
Hoe erg is dat?
Hoeveel van hen gaan eenzelfde dodelijke keus maken als dat niet verandert? Ik krijg tranen in mijn ogen als ik eraan denk hoe erg dit is voor vaders en moeders die niets anders kunnen dan toekijken hoe het leven als een sluipmoordenaar uit hun kind wegglijdt. Wat kan ik doen? Ik heb geen idee of het helpt, maar ik geef mijn plek op het terras graag aan jongeren die daardoor weer het gevoel terugkrijgen dat ze leven. Omdat plezier maken met een ander hun hart weer laat bruisen. Ze verdienen het zo ontzettend.
Mijn vriendin en ik? Geen zorgen. Wij houden het nog wel een tijdje uit met een roseetje en een bitterbal in de achtertuin.

| Oprichtster van Power to the Mama’s | Moeder van twee jongens en een meisje | Getrouwd met Jos | Liefhebber van goede (Italiaanse) wijn | Missionaire ondernemer | Houdt van kleinkunst, schrijven, creëren en aanbidden |