Smelten van trots

‘Ik wil met jou trouwden, mama. En ook met papa.’

Daar is hij dan, bedenk ik me terwijl ik net een hap van mijn ijsje neem. Dé klassieke zin die bijna elk kind weleens uitspreekt. Mijn meiden hebben dit nooit gezegd, maar nu komt mijn zoon van drie er dan toch mee. Na negen jaar moederen heb ik het eindelijk voor elkaar! Ik smelt een beetje.

‘Nou, trouwen met papa is echt onmogelijk hoor’, zegt zijn zesjarige zus. Ze doelt op het feit dat papa in de hemel is, maar de negenjarige zus vat het anders op. ‘God heeft wel bedoeld dat een man en een vrouw samen zijn, maar Hij houdt ook heus wel van mensen die dat anders doen’, zegt ze. ‘Als jij niet verliefd wordt op een jongen, maar op een meisje, dan stopt Hij echt niet met van jou houden.’

Terwijl ik nog stilletjes nageniet van de opmerking van mijn zoon, ontstaat er een discussie over geaardheid en wat God daarvan zou vinden. Ik smelt nog een beetje verder, wat ben ik trots op de oudste! Zo knap hoe ze haar standpunt onder woorden brengt. Er is – vind ik – geen speld tussen te krijgen. ‘Wat heb je dat goed gezegd schat’, vertel ik haar. ‘Ik denk dat je gelijk hebt.’ Ieder mens is waardevol, dat probeer ik mijn kinderen te leren. Ongeacht de kleur, geur, kledingmaat, baan of geaardheid. Dit gaat bij mij ook regelmatig mis. Hoe vaak ik toch mensen in hokjes zet, ook onbewust, om wie ze zijn of wat ze doen. Het blijft een leerpunt. Maar ik doe mijn best.

We praten nog even door. Over dat God van iedereen houdt, hoe je ook bent. En dat het niet goed is als wij een oordeel over mensen hebben. Ik geef als voorbeeld dat Jezus vaak juist met mensen omging die in de ogen van de samenleving ‘anders’ waren. Hij riep hen bij zich en zegende hen, ongeacht afkomst of reputatie. ‘Wij mogen niet beslissen wie er wel en niet bij God horen. Of bij de kerk’, zeg ik.

‘Ja, want God is de allerhoogste, dus wij hebben daar niks over te zeggen’, mijn dochter van zes trekt haar conclusie. Daarmee is de discussie ineens afgelopen en de kleur van het ijsje weer van levensbelang. Het blijven kinderen.

Misschien moet ik regenboogijsjes kopen, denk ik glimlachend.

Wat hoop ik dat ze zo onbevangen blijven, denk ik terwijl ik kijk naar mijn drie ijsmonsters. Ze hebben een eigen kijk op dingen, een heldere mening en het lef om daarvoor uit te komen. En de durf om met een open mind een discussie aan te gaan.

Wat er vandaag gebeurde, gaan we vast nog vaak meemaken. Er zijn voor hen nog genoeg dilemma’s, stigma’s en andere vraagstukken uit het (geloofs)leven om te tackelen. Ik probeer ondertussen mijn best te doen een goed voorbeeld te zijn. Ook al heb ik zelf ook genoeg vraagstukken.

‘Gaan we dan wel trouwden mama?’, vraagt mijn blonde vent. ‘Je krijgt een kus van me’, antwoord ik. ‘Is dat ook goed?’ ‘Ja, maar wel een dikke hoor!’ Hij voegt de daad bij het woord, met zijn mond nog half vol ijs.

Mijn linkerwang plakt van het ijs. Nu smelt ik volledig. Van trots.