Speeltuinpijn

Wat is het fijn om met mijn dochter lekker in de speeltuin te zitten. Vandaag weer genietend van het zonnetje in plaats van blauwbekkend langs de kant. Het is heerlijk om haar te zien genieten van het vliegen door de lucht. Vaak is de schommel het enige waar ze aan toe komt. Het maakt mij allemaal niet uit. Die grote glimlach op haar gezicht is alles wat telt. Mijn oog valt de laatste tijd wel steeds vaker op de andere moeders. Vaak is het de moeder met een zwangere buik waar mijn oog een tijdje op blijft rusten. Ik probeer even in te schatten hoe oud haar andere kindje is. Meestal besluit ik mijn gedachtegang met dat ik blij ben met hoe mijn situatie nu is. Toch voel ik hier de laatste tijd steeds meer onrust bij. Graag zou ik een tweede willen. Zo’n klein bundeltje waar je je ogen niet van af kunt houden. Mijn dochter vraagt soms, inclusief verliefde blik, ‘mama, baby buik?’. Ik kan me nu al voorstellen wat een lieve grote zus ze zou zijn.

Helaas gaat dit niet vanzelf. Ik heb PCOS. Dit betekent, in mijn situatie, dat er door cystes in mijn eierstokken zelden een eitje rijpt. Ik heb mijzelf hormooninjecties moeten toedienen om een eicel te laten rijpen. Dit proces moet nauwlettend in de gaten worden gehouden om meerlingen te voorkomen. Deze periode duurde bij mij meestal drie weken. Twee weken daarvan zat ik om de dag op de poli fertiliteit. Wanneer er dan een eitje rijp was moest ik een ander hormoon injecteren (waar zwangere vrouwen hun urine voor kunnen opsparen, grote dank daarvoor!) om te zorgen voor de eisprong. Dan kreeg ik natuurlijk de opdracht om het met mijn man gezellig te maken. Uiteindelijk volgde het wachten, wat toch nog regelmatig gevolgd werd door een grote teleurstelling. En dan begon het circus weer opnieuw.

Nu zijn we weer in dubio; wat gaan we doen en gaan we nog wel iets doen? De keus legt mijn man geheel bij mij. Ik moet de ‘hormonsters’ spuiten, zoals wij ze gekscherend zijn gaan noemen, dus ik mag de keuze maken. Superlief natuurlijk. Ook ontzettend moeilijk. Hij moet de hormonsters ook weer verdragen en uiteindelijk staan we er wel weer samen voor. Kan ik deze keuze dan wel alleen maken? Durf ik dit eigenlijk nog wel een keer. Is mijn wens groter dan mijn angst?

Ik ben ontzettend dankbaar dat mijn eerste wens is vervuld. Dat is dat prachtige meisje waar ik al twee jaar van mag genieten. Zij is degene die van mij een moeder heeft gemaakt. Dat kan me niet meer afgenomen worden. Graag zou ik zien dat ik van haar een grote zus kan maken. Maar gelukkig mag ik ook weten dat die verantwoordelijkheid niet helemaal bij mij ligt. Uiteindelijk ligt al het begin in Gods handen.

Foto: Pixabay