Spuugzat

“Ik vind werken makkelijker dan opvoeden mam.”

Het is een zin die afgelopen week over mijn lippen kwam terwijl ik al bellend met mijn moeder stond te koken.

“Nee echt. Op m’n werk weet ik dat het een begin en een eind heeft op die dag, die week, dat schooljaar. Kan ik na een intensieve dag lesgeven de deur achter mij dicht trekken. Zijn de pauzes misschien kort, maar ze zijn er. Inclusief eigen broodjes en warme koffie. En er is eens in de paar maanden vakantie.”

Op de achtergrond klinkt het ondertussen alsof er een moord gepleegd wordt. Er wordt speelgoed tegen de verwarming gegooid. Er wordt geschreeuwd en gehuild. Voor de 3784e keer vandaag. Ik zucht en beëindig het gesprek.

“Jongens!” schreeuw ik de kamer in. Met een hoofd op standje donderslag loop ik met grote passen naar ze toe. Jesse ligt op de grond met in een hand de staart van een dinosaurus, terwijl Mads de rest van het beest stevig omklemt.

Als dit op mijn werk zou gebeuren, en dat gebeurt nog wel eens want de jongens en meiden aan wie ik lesgaf vallen niet in de categorie lieverdjes, dan weet ik precies hoe te handelen. Bovendien lukt het me dan wel mijn hoofd koel te houden. Op mijn werk was (was, want ik heb nu even die sabbatical) ik er eigenlijk best goed in: grenzen stellen, strak houden, meevieren en inleven. Was er eentje zo grappig om te gaan gooien met flesjes of pennen, dan werd het meestal gelijk opgeruimd. Had er eentje een slechte dag omdat het thuis niet goed ging, dan kreeg hij wat meer ruimte en was het niet zo erg als er die dag wat opdrachten niet af waren. En als studenten met elkaar op de vuist gingen, kon ik ze eruit sturen en desnoods een paar dagen laten schorsen. Mijn eigen kinderen apart zetten gaat nog, maar schorsen wordt een stukje moelijker.

Gelukkig is het geluid van de intermezzo’s bij ons thuis tot nu toe altijd nog indrukwekkender dan wat ik doorgaans aantref op de plaats delict en heeft Mads meestal goed in de gaten dat zijn broertje kleiner is dan hij. Maar ik ben het politie-agentje spelen eigenlijk wel spuugzat. Ik mis de escape van de lerarenkamer.

Ik mag dan wel even niet op school werken, het moederschap is de moeilijkste 24/7 baan ooit. Gelukkig valt de reistijd mee.

Deze column schreef ik in 2018 voor de Club van Relaxte Moeders

Foto: unsplash