Stilte zegt genoeg 

November is niet mijn maand. Ik ben stiller, trek me meer terug en weet vaak niet wat te zeggen als mensen me aanspreken. Het is de maand van de ‘dagen’. Dan heb ik er veel. Ik had mijn eerste date met Alex in november, ik ben in november ten huwelijk gevraagd. De middelste is jarig in november. En ook was het november toen Alex de diagnose longkanker kreeg.  

Vandaag is er ook weer zo eentje. En de hele dag heb ik me lopen afvragen wat ik er mee moest, met deze ‘dag’. Want ja, hoe belangrijk is hij eigenlijk nog? En ‘geldt’ deze dag nog wel als je inmiddels samen bent met een ander? Het houdt me meer bezig dan ik wil en ik kom er niet uit.  

‘Ik heb vandaag 18 jaar verkering,’ zeg ik met een beetje vertwijfeling in mijn stem. Want ik weet nog steeds niet of ik het wel moet benoemen. De meneer die naast me op bed zit, kijkt op van de serie die we kijken. Ikzelf blijf stug naar het beeld turen, al registreer ik even niet precies wat er allemaal gebeurt. Het blijft even stil. Hoorde hij mijn twijfel? Dan reageert hij.  

‘Ja, maar niet met mij.’  

Weer stilte.  

In de stilte probeer ik te achterhalen wat deze reactie betekent. Is hij van slag door mijn misschien toch wat abrupte mededeling, over het grote deel van mijn leven waar hij niet in zat? Vraagt hij zich misschien af waarom wij elkaar niet eerder tegen het lijf zijn gelopen? Denkt hij misschien dat ik dit zeg omdat ik die 18 jaar had willen halen met Alex? Voelt hij zich nu niet belangrijk misschien? Hem dat gevoel geven is wel het laatste wat ik wil. Wat moet ik nu zeggen?  

‘Nee, niet met jou,’ zeg ik dan maar. Want ja, het is ook wat het is. Wij zijn ‘nog maar’ 2,5 jaar onderweg. Zelf trek ik al bijna de conclusie dat ik het niet had moeten noemen. Want wat heeft hij eraan? En wat heb ik eraan? Niks. Het is iets wat voor mij misschien betekenis heeft, maar voor hem niet. Focus op het nu Peet, dit was niet handig.  

Er zijn misschien 30 seconden verstreken. Verbazend wat je je allemaal in 30 seconden kunt afvragen en bedenken. Ik concentreer me weer op de serie. Althans, dat probeer ik, want vochtige ogen en een brok in mijn keel zitten me ineens dwars. Ik blijf staren naar het scherm, maar voel dat hij dat niet doet. En ik voel ook dat mijn hand wordt vastgepakt. Ik slik een paar keer, neem een slok wijn en kijk voorzichtig naast me.  

Daar zit mijn toekomst. En ik zit in mijn verleden. En dat is precies hoe het bijna dagelijks gaat. Toekomst en verleden, twee mannen, naast elkaar. Het is continu switchen van ‘houden van’ naar ‘houden van’.  

Ik weet ook dat deze vent zich dat realiseert. Hij kent mij ook niet anders, dan met deze bagage. Een flinke rugzak waar hij inmiddels ook bijna dagelijks mee te maken heeft. En toch blijft hij. En dat maakt me dankbaar.  

De hand-in-hand wordt een paar fijne armen om me heen en een kus op mijn hoofd. We hebben in die 30 seconden drie zinnen gezegd en veel gedacht. Maar juist door de stilte beseffen we allebei weer wat we hebben. En ik besef ook wie ik had. Het is me nu duidelijk, deze dag ‘geldt’ zeker nog. Praten hoeft niet altijd. De stilte zegt soms genoeg.  

Petra van Kruistum

Petra is mama van Elin, Nadia en Jurre. Sinds haar man Alex in juni 2020 overleed, schrijft ze over haar leven als alleenstaande ouder. Ze werkt parttime in de communicatie/marketing en is daarnaast vastgoed- en interieurstylist. Ze geniet onwijs van kleine dingen, maar vooral van lekkere dingen. Haar relatie met God heeft pieken en dalen. Zijn grootheid ervaart ze overal en nergens, van een mooie songtekst tot de glimoogjes van haar kids.