Thanksgiving: dankbaar-dat-ik-moeder-ben-dag
Het is bijna Thanksgiving. Nou ja, het is iets waar ze vooral in Amerika aandacht aan schenken. Toch hoor ik er steeds vaker iets over hier in Nederland. Normaal ben ik niet zo van die Amerikaanse feestjes, maar deze feestdag sta ik met een groot spandoek welkom te heten: ‘Kom maar overwaaien, wat heb ik je hard nodig!’ Want eerlijk is eerlijk. Ik hoor mezelf vaker dan me lief is mopperen over eindeloos stofzuigen, bergen was en korte nachten.
Maar, op de momenten dat ik dankbaar ben, voel ik hoe goed dat voor me is. Dan voel ik dat het waar is wat Jezus zegt: ‘Ik ben gekomen om leven te geven in al zijn volheid’ (Johannes 10:10 NBV).
Dankbaarheid heeft alles te maken met het hebben van de juiste focus. Als ik kijk door de bril van dankbaarheid, dan zie ik mijn leven in heel ander perspectief. Mijn portemonnee voelt voller, m’n huis gezelliger en mijn hart groter. Dan ben ik dankbaar voor de treuzelende kleuter die voor de zoveelste keer meters achteropraakt. Hij is zich helemaal niet bewust van tijd noch route, gaat helemaal op in het moment en de steentjes onder zijn voeten. Zo af en toe peutert hij er een uit het pad, want ja: die jaszakken kunnen nog voller.
Ik ben dankbaar voor een peuter die niet stopt met kletsen en mijn leven sinds kort van ondertiteling voorziet terwijl hij me overal op de voet volgt. Ik kan dankbaar zijn voor propvolle wasmanden die ik leegkiep voor onze wasmachine, gewoon omdat hij het deze week weer doet. Dankbaar dat ik maatje 86 en 110 aan de waslijn mag hangen.
Ik voel dankbaarheid voor kinderen die thuiskomen met broeken, haren en schoenen vol zand. Ik ben dankbaar voor energie en gejuich bij de simpele vraag wie er een broodje hagelslag lust. Dankbaar voor gewiebel en veel geluid aan tafel. Dankbaar voor een vloer vol kruimels, want hier wordt geleefd!
Er is leven in dit huis en ik ben de Gever er dankbaar voor. God gaf leven in mijn leven. Mijn kinderen zijn er alsof ze er nooit niet waren. Het is bijna vanzelfsprekend geworden, maar ik mag voor ze zorgen. Ze zijn aan mij, een gewoon meisje dat groot geworden is, toevertrouwd. Ik heb er niet voor geleerd om moeder te zijn, ik heb er geen startkwalificatie voor hoeven te behalen.
Dankbaarheid laat iets stromen in mijn hart. Mijn geduld wordt groter, mijn aandacht meer, de lat lager. Voor ik het weet heb ik iemand uitgenodigd, ook al is het midden in coronatijd. Kom maar hier, proef het leven, schuif maar aan voor de maaltijd: we vieren Thanksgiving.
Het leven is een geschenk en de Gever is goed. Bedankt voor alles.
Sanne Vels | dorpsmeisje | rent achter drie ondernemende jongens aan | getrouwd met de leukste boer van de wereld | creatief | dromen | visie | thee | geniet van het op reis zijn met de Grote Vader | Leert elke dag van haar kroost