Thuis van school

Het is genoeg geweest. Vorig jaar november heb ik mijn oudste zoon ziekgemeld op school. Sindsdien is hij thuis. Het was elke keer een strijd om hem op school te krijgen. Mijn moederhart dat elke keer brak. Elke keer dat ik mijn kind letterlijk los moet rukken omdat hij zich aan mij vastklampte. Elke keer dat ik hem vol verdriet achter moest laten. En dan niet te vergeten de boze, verdrietige buien die ik op moest vangen als hij uit school kwam. 

Het stille, witte snoetje dat ik naast mij in de auto zag zitten. De pijnlijke stilte, omdat hij het nergens meer over wil hebben, het enige wat hij deed was veiligheid zoeken in computerspelletjes. Het was heftig en veel. Niet alleen voor mijn zoon, maar ook voor mij en de rest van ons gezin.

De eerste dagen dat hij thuis was, verliepen rommelig en onrustig. Ik probeerde zo goed mogelijk een ritme aan te houden. Onze andere kinderen gingen bovendien elke dag gewoon naar school. 

Thuis ligt mijn jongen regelmatig te rusten op de bank. Hij klaagt over buikpijn en misselijkheid, is bij vlagen intens verdrietig omdat alles niet meer lukt. We praten erover als hij dat wil. Hij wil wel naar school, maar weet niet hoe het allemaal moet omdat hij zo moe is. Zijn autisme en het feit dat hij hoog intelligent is, maken het er niet makkelijker op. Hij voelt zich niet begrepen en snapt niet waarom dit allemaal zo moet zijn.

Wanneer ik aan andere mensen over de situatie vertel, vinden ze het een heftig verhaal. Ik merk dat het mij al haast niet meer raken kan. Ik kan heel zakelijk vertellen wat er aan de hand is. Op de vraag hoe het verder moet, kan ik helaas geen passend antwoord geven. Dat weet ik zelf ook niet. 

Ik ben anderhalve dag in de week bezig met gesprekken voeren met diverse instanties om verandering in de situatie te brengen. Te onderzoeken wat mogelijk is om mijn zoon toekomst te geven. Tussendoor probeer ik er zoveel mogelijk te zijn voor mijn gezin. Ik wil zo graag een leuke moeder zijn voor mijn twee andere kinderen. Ik wil een gezellige vrouw zijn voor mijn man, een leuke vriendin die voor anderen klaar staat. 

Op een gegeven moment besef ik dat dit niet meer lukt. Zelf ben ik inmiddels ook zo moe! Ik weet niet meer hoe ik alle verschillende ballen in de lucht moet houden. Tot ik op een ochtend de kinderen naar school breng en er honderden ganzen over vliegen. Eén van de kinderen vraagt: ‘Mama, hoe weten de ganzen nou welke kant ze op moeten vliegen?’ Ik hoor mijzelf zeggen: ‘Ze vliegen vol vertrouwen de juiste richting op omdat God ze zo gemaakt heeft.’ 

Later die ochtend sta ik buiten en herinner ik mij mijn eigen woorden. Dat is het moment waarop ik breek. Ik schreeuw het letterlijk uit naar God. Alles leg ik bij Hem neer. Ik huil, uit mijn verdriet, mijn frustraties gooi ik eruit naar Hem. Daarna dank ik Hem om zijn grootheid en goedheid, uit ik mijn vertrouwen op Hem omdat Hij de situatie kan veranderen! Net als de ganzen mag ik vol vertrouwen met Hem de juiste richting op gaan. 

Het is niet gemakkelijk om deze moeilijke weg die we gaan met onze zoon los te laten. Ook nu ik dit schrijf, rollen de tranen weer over mijn wangen. Het is misschien nu even genoeg geweest, maar er gaat verandering komen. Het refrein van dit lied van Sela waait mijn gedachten binnen.

U geeft een toekomst vol van hoop
Dat heeft U aan ons beloofd
Niemand anders, U alleen
Leidt ons door dit leven heen

Katrientje van Dienst

Ik ben Katrientje 42 jaar, getrouwd met Dennis. Samen zijn wij de ouders van Joah [7], Jaron [5] en Jitte [3]. Naast het moeder zijn, ben ik twee dagen in de week gastouder. Ik voel me een geliefde dochter van God en mag graag lezen, schrijven, muziek luisteren en bellen met vriendinnen.