Verslagenheid

Ik weet niet zo goed hoe ik dit blog moet beginnen. In mij is er een grote behoefte om van mij af te schrijven. Om mijn hart te luchten. Maar ik weet gewoon niet wat ik op moet schrijven, omdat geen woord lijkt te kunnen beschrijven wat er op dit moment aan de hand is. Verslagenheid, dat is er wel.

Zo’n zes kilometer hiervandaan de ene kant op vind je Bunschoten. Zo’n zes kilometer hiervandaan de andere kant op vind je Hoevelaken. Beide plaatsen missen een 14-jarig meisje dat dit weekend niets anders zou moeten doen dan genieten van een heerlijk lang, zonnig weekend. Gisteren werd Romy levenloos gevonden in een donkere, eenzame sloot in Achterveld. En ook al is het op het moment van dit schrijven (zondagavond) nog niet duidelijk of het lichaam dat vandaag in Bunschoten gevonden is toebehoort aan het daar vermiste meisje Savannah, elk uur dat ze niet gevonden wordt lijkt de kans op levend terugkomen te verkleinen.

Het maakt me verdrietig. Hoe moet je je als ouder voelen als dit je overkomt? Je grote meisje dat oud genoeg is om alleen de straat over te gaan voorgoed moeten loslaten, omdat je simpelweg niet overal bij kan zijn. Wat zou dat doen met je moedergevoel of vadergevoel?

Het maakt met verdrietig en ook heel klein. Wat doet dat ene gebedje voor een betere wereld van mij nou nog in deze wereld vol zieke geesten die moorden, terreuraanslagen plegen en andere verschrikkelijke daden doen?

Ik merk dat ik reageer zoals Habbakuk reageerde toen God hem vertelde dat het volk op een nare manier zou worden aangevallen door de Babyloniërs:

Heer, U bent volmaakt! U kan kwaad niet toestaan. U kan oneerlijkheid niet verdragen. Hoe kunt U dan toestaan wat dit vreselijke volk ons volk aandoet? Hoe kunt U verdragen dat ze een volk veroveren dat beter is dan zij? – Habakuk 1:13-14

Ik snap het gewoon ook soms niet in dit soort gevallen. God van Liefde, ik weet dat Hij het is. Het Pinksterweekend. De uitstorting van de Heilige Geest. Jezus gaat nog eens terugkomen. Waarom dan niet juist nú terugkomen op die grote wolk? Waarom moeten wij op deze wereld nog zoveel ellende meemaken?

Misschien raakt het verdwijnen van die meiden me meer omdat ik nu moeder ben. Of misschien raakt de toename van terreuraanvallen me omdat ik geen idee heb waar dit naartoe gaat en er over een aantal jaren ook kinderen van mij de straat op gaan terwijl ik niet overal bij kan zijn. En ook mezelf kan ik niet altijd op ieder moment beschermen. Het enige wat ik kan doen is loslaten.

Bang
Deze tijd maakt me gewoon kwetsbaar. En als ik niet oppas maakt het me bang. Eén ding wat ik niet ga laten gebeuren, want dat is nou precies waar die vijand op uit is: ons bang maken.

God belooft dat de vijand niet ongestraft blijft
Habakuk schreeuwde om hulp. En vervolgens wachtte Hij op antwoord. Dat antwoord (lees Habakuk 1, 2 en 3 maar eens)  bleek niet zomaar een antwoord, maar een hele belangrijke belofte. En ondanks dat Habakuk zich ziek voelde door het antwoord, omdat het best heftig was wat God beschrijft aan hem (God laat de vijand niet onbestraft, en dat is nog zacht uitgedrukt), besloot hij rustig te blijven en te vertrouwen op God.

Hoop
Laten we blijven bidden voor deze gebroken wereld, met vol geloof en alle hoop die in ons is voor het worden van een betere plek voor onze kinderen en alle generaties daarna. Want God heeft beloofd dat Hij een nieuwe wereld zal maken. Dat Hij rechtvaardig is en zal zijn. God belooft dat de vijand niet ongestraft zal blijven voor zijn misdaden. Laat je daarom niet bang maken. Laten we vooral moedig en vol vertrouwen blijven. Al is het alleen al voor alle nabestaanden van de slachtoffers en onze eigen kinderen.

Ik heb de oplossing niet. En ook geen antwoorden op alle vragen. Het brengt ook niemand terug. Maar ik wil de moed erin houden en vasthouden aan wat ik geloof. Ik wil net zoals Habakuk zijn. Ook al is er een heleboel ellende aan de gang;

zelfs dan zal ik tóch nog juichen over de Heer,
blij jubelen over de God die voor mij zorgt.
Want de Heer is mijn kracht.
Dankzij Hem zal ik rondspringen als een hert.
Hij zal ervoor zorgen dat ik stevig blijf staan. Habakuk 3:18-19

Die tekst geeft me moed. Want de Heer is mijn kracht. Ja. Zijn vreugde is mijn kracht! (Nehemia 8:10/11)

Misschien is dit wel de tijd waarop we met zijn allen nog meer moeten opstaan in Zijn kracht om het licht in de wereld te zijn.

Be the Light. Ik doe mijn best. Mijn hoop is op Hem. En waar hoop is, is leven.

Inmiddels is bekend dat het gevonden lichaam van Savannah is. Mijn gedachten en gebeden gaan uit naar de de familie en andere nabestaanden van Romy en Savannah. Laten we met z’n allen in gebed om deze families, hun vrienden en bekenden heen gaan staan. En laten we bidden dat de daders tot inkeer komen en gepakt worden voordat er meer slachtoffers vallen.