Vorstelijk genieten van geuren en kleuren

Het is zaterdagmiddag en ik loop met mijn jongste kinderen naar de voetbalvereniging waar mijn oudste zoon de hele ochtend heeft gevoetbald vanwege een toernooi. Mijn man moest naar een afspraak, die heeft eerder al even gekeken. Nu is het mijn beurt om de laatste speelminuten als trotse mama langs de lijn te staan. Helaas gooit de tijd roet in het eten en komen we iets te laat op het parkeerterrein dat compleet vol staat. Ik zet de auto verderop en we moeten een eindje lopen. Dochterlief loopt in haar Elsa-jurk met bijbehorende hakschoentjes over straat en bij iedere stap klapt haar enkeltje een klein beetje dubbel. Haar doet dat echter niets, want zij is de prinses in de zon en ze straalt van oor tot oor.

Halverwege onze wandeling naar het voetbalveld stopt ze en wijst naar een veldje met felgekleurde bloemetjes. Het staat vol met blauwe druifjes, gele narcissen en hier en daar een verdwaalde tulp. Ze wil me laten zien hoe mooi ze het vindt en trekt aan mijn hand om me te laten stoppen. Op de achtergrond hoor ik de stem van de omroeper over het voetbalveld schallen. Hij deelt mee dat de bekers worden uitgereikt aan de teams en dat de jongens en meiden het fantastisch hebben gedaan.

Oh nee! Ik heb dus de laatste speelminuten gemist en wil mijn dochter het liefst meesleuren om in ieder geval te horen op welke plek het team van mijn zoon is geëindigd. Terwijl ik haar aanspoor, of eigenlijk opjut, merk ik aan mezelf dat ik toch ook mijn pas inhoud. Ze heeft gelijk, de felle kleuren van deze bloemen in de eerste lentezon zijn prachtig en wat heeft God dat mooi gemaakt. Ik ben er zoals ieder jaar weer van onder de indruk. 

We kijken er samen naar en genieten ervan. Na een paar minuten is ze klaar en rent ze vooruit naar haar grote broer. Net zo verwonderd als naar de bloemen kijkt ze haar ogen uit op het overvolle voetbalveld. Ouders en kinderen krioelen door elkaar. Toch zie ik in die wirwar van mensen mijn zoon direct, ik zie aan zijn gezicht dat hij moe is maar ook blij dat hij deze ochtend heeft gevoetbald met zijn team. Hij rent op ons af en vertelt honderduit met een glimlach van oor tot oor op zijn bezwete gezichtje terwijl we teruglopen naar de auto. Geen spoortje verwijt dat we ‘te laat zijn’, voor hem zijn we duidelijk gewoon op tijd. 

Ineens staat hij stil. Ik volg zijn blik. Die gaat naar hetzelfde veldje als waar zijn zusje nog geen kwartier eerder mij stil heeft stilgezet. ‘Wauw mama, wat heeft God dat mooi gemaakt he?’, zegt hij terwijl hij de kleurenpracht bewondert. Zo abrupt als hij stil stond, zo snel holt hij weer door naar de auto. Al dat voetballen heeft hem hongerig gemaakt. 

Toch zetten zijn woorden me aan het denken. Het is bijzonder dat beide kinderen mij vandaag een belangrijke les leerden. Dat ik er was, was genoeg voor mijn zoon. En van mijn dochter in haar prinsessenoutfit leerde ik te vertragen en te kijken naar de bloemen in het veld. Misschien moet ik ook maar eens mijn onmogelijke hakken uit de kast halen en een mooie jurk aantrekken. Om zo wat langzamer te leren lopen en oog hebben voor wat onze Koning heeft gemaakt. Dat biedt me de kans om vorstelijk te genieten van Zijn schepping. 

Marga Feith

Ik ben Marga, 36 jaar en getrouwd met Reinier. We zijn de trotse ouders van Jesse (7), Esther (4) en Judah (5mnd).  Ik geniet van mijn taak als mama maar ook van mijn werk als medisch secretaresse bij een fysiopraktijk voor 2 dagen. Om tot rust te komen loop ik graag in de duinen of door de bollenstreek maar ook met het koken van een lekkere maaltijd doe je me een groot plezier.