Wachtkamer

Vandaag ben ik uitgerekend. Precies veertig weken in verwachting van ons derde kindje. Het is een dag als alle andere, maar toch ook bijzonder. Ik bevind me in een eigenaardig gebied tussen hoop en vervulling. Een tijd waarin het nog rustig twee weken kan duren, zo is mijn ervaring. Tegelijkertijd weet ik dat het hele circus óók vandaag al zou kunnen beginnen.

Interessant om te zien wat het met je doet, deze tijd van wachten op wat komen gaat. Kijk maar eens naar het gedrag van mensen in een willekeurige wachtkamer. We reageren allemaal weer anders. Waar de één het gelijk op een mopperen zet als het lang duurt, lijkt de ander zelfs te kunnen genieten van een onverwacht momentje rust.

Ik denk dat ‘wachtkamermomenten’ in je leven boeiende dingen zeggen over wie je bent. Bij mijzelf wisselt het nogal, deze dagen. Soms kan ik alleen maar gefrustreerd op de klok kijken, op andere momenten vergeet ik alles en moet het gestuiter in mijn buik me eraan herinneren dat ik – oh ja – in verwachting ben.

Wachten moeten we allemaal van tijd tot tijd. Op nieuw leven, op de naderende zomer of gewoon op een afspraak bij de huisarts. De vraag is hoe we omgaan met die tijd in de wachtkamer. Dat gaat een stap verder, zoals Joyce Meyer zegt:

“Patience is not the ability to wait, but the ability to keep a good attitude while waiting.”

Dat zet je aan het denken. Want wachten is dan geen tijd uitzitten, maar werken aan de juiste mindset. Interessant, want wat doe ik in de tussentijd voordat mijn verlangen werkelijkheid wordt?

Als je er zo naar kijkt, zijn de mogelijkheden eindeloos. Want er is genoeg te doen, in de tussentijd. Ik kan God dankbaar zijn voor al die zegeningen in mijn leven. Ik kan Hem prijzen voor Zijn eindeloze trouw en onvoorwaardelijke liefde. Ik kan blij zijn omdat God goed is voor hen die op Hem blijven hopen terwijl ze wachten. En ik kan de tijd die ik nu heb met Hem inzetten om Hem nog beter te leren kennen.

En als het wachten zwaar valt, kan ik bidden om Zijn vrede in mijn hart. Ook kan ik het wachten zien als een oefening waardoor mijn uithoudingsvermogen steeds sterker wordt. En ik kan leren wat het is om op Hem te hopen, in plaats van het van mezelf te verwachten. Ook kan ik leren om m’n zorgen steeds weer bij Hem neer te leggen, daar waar ze horen.

Maar het allergrootste is wel dat de wachtkamer me leert te gelóven, in plaats van te zien.

Good things come to those who wait.

Ik denk dat ik al iets voel aankomen…

Dit blog komt uit mei 2017