
-
18 mrt 2021
-
Bemoediging, Geloof, Geloofsopvoeding
-
door Vera Bijma
-
0 comment
Wat heb je nodig?
‘Wat vond je het leukst op school vandaag?’ vraag ik mijn 7-jarige zoon onder het avondeten.
Hij is niet zo’n prater. Dus met een algemene vraag als ‘Was het leuk op school?’ of ‘Wat heb je vandaag op school gedaan?’ hoef ik bij hem niet aan te komen. Dan luidt zijn antwoord steevast: ‘Ik weet het niet meer’.
Met specifieke vragen bereik ik meestal meer. En zelfs dan heeft hij lang niet altijd zin om over school te praten. Thuis wil hij gewoon lekker spelen.
Maar deze keer heb ik geluk. En hoe! Hij vertelt dat de juf vandaag een groot vel papier op de grond had gelegd. De kinderen mochten er vervolgens woorden op schrijven als antwoord op de vraag: Wat heb je nodig? Zoonlief steekt haastig zijn laatste hap rijst met zoetzure saus in zijn mond en springt dan van zijn stoel. ‘Mogen we dat thuis ook eens doen, mama?’ vraagt hij opgetogen. Nou, dat hoeft hij geen twee keer te vragen. Ik vind het een ontzettend leuk idee. En ben al heel benieuwd wat hij zal opschrijven.
Terwijl hij de stiften en een blad papier haalt, schuif ik de lege borden aan de kant. Hij gaat weer tegenover me zitten en legt een wit A4’tje tussen ons in. We kiezen elk een viltstift en gaan van start. Ik schrijf als eerste het woord ‘God’ op en zie dat hij ‘liefde’ heeft opgeschreven. ‘Kijk eens naar onze twee woorden samen,’ zeg ik enthousiast. ‘God is liefde!’ Hij knikt eens en pakt dan een andere kleur stift. We gaan verder.
Terwijl ik saaie dingen als ‘zuurstof’ en ‘eten’ opschrijf, werp ik een blik op zijn ingevingen: ‘knuffels’, ‘vrienden’, ‘plezier’. Wow, denk ik verwonderd. Wat een leerzame oefening.
Hij gaat verder: ‘rust’. Ik stop met schrijven. Met toenemende verbazing lees ik wat hij nog meer noteert. ‘Hart’, ‘kusjes’ en ‘familie’. Ik ben er stil van. Dat is inderdaad waar het om draait, wat je nodig hebt in het leven.
Ik besef dat hij ongetwijfeld een deel van zijn inspiratie uit de in de klas genoteerde woorden haalt. Maar er zullen vast ook woorden als ‘speelgoed’ en andere materiële zaken bij gestaan hebben. En toch kiest hij voor deze wijze woorden. Als ik vervolgens helemaal dreig weg te smelten bij het zien van ‘mama’ en ‘papa’ gooit hij er ineens toch nog wat praktische zaken tegenaan: ‘hersens’, ‘neus’, ‘leren’ en ‘sporten’. Gevolgd door: ‘Letters’ en ‘cijfers’. En zo gaat hij nog even door.
Ik schrijf er nog ‘zon’ en ‘oren’ bij. Als we allebei niets meer weten toe te voegen, schrijft hij als klap op de vuurpijl toch nog snel iets op het blad: ‘een juf of een meester’. Ik schiet in de lach. Ja, dat zal na al dat thuisonderwijs zowat de halve wereldbevolking inmiddels wel beamen: een leerkracht voor je kroost is broodnodig.
Daar zijn we in deze rare coronatijd wel achter gekomen. Terwijl zoonlief met een autootje begint te spelen dat op de hoek van de tafel staat, kijk ik nog eens naar de woorden op het blad voor me. Ik mis door dat stomme virus mijn familie en vrienden in Nederland. En rust was tijdens de periode dat ik zelf voor juf moest doorgaan meestal ook ver te zoeken. Maar plezier hebben we zeker gemaakt. En gelukkig mogen we wel onbeperkt knuffels en kusjes geven binnen ons eigen gezin. Het zonnetje leek meer te schijnen dan ooit tevoren. En ik besef: God geeft ons alles wat we nodig hebben.

Vera Bijma / Moeder van Daniël (7) / Gelukkig getrouwd / Vertaalster / Dol op schrijven / Dankbaar voor Gods liefdeen genade, mijn gezin, familie en vriendenen nog zoveel meer/ www.mamasleukste.home.blog