Wij hebben de Pietegalen

Het begon met een mailtje van school dat er een kindje uit Jalta’s klas besmet was. De Pietegalen noemt mijn familie ze. Die kleine beestjes die het lekker vinden om wondjes te maken op je hoofdhuid en eitjes te leggen tussen je haren. Brrr. Jeuk. Luizen. Als kind deed ik iedere uitbraak op school mee, vreselijk vond ik het. Mijn haar was normaal gesproken al niet makkelijk te borstelen, mijn moeder heeft met regelmaat klitten uit mijn haar moeten knippen. Kan je nagaan hoe het was als mijn moeder met een luizenkam aan kwam zetten! Wat een verschrikking.  Mijn broer heeft zelfs een naam verzonnen voor mijn haar destijds, of voor mijn kapsel: moesdrank. Vraag me niet waarom dát precies de naam was, maar ieder gezinslid bij mij thuis weet precies wat een moesdrank is. Toen ik in de bovenbouw van de basisschool zat, riepen twee klasgenoten “hee schaamhaar!” naar me. Wat? Ik keek ze raar aan, geen idéé wat ze bedoelden. Ik zei het tegen mijn moeder, die mij adviseerde te reageren met “joh, als jij zo’n bos daar beneden hebt hangen…”. Ik wist opeens wat schaamhaar was. Dus. Dat was even een zijstraatje. Leuk voor de beelddenkers onder ons.

Maargoed, deze week is onze dochter na een jaar basisschool de Pietegalenpineut. Tja, ik doe ook weer mee, maar voor deze ene keer ben ik dankbaar voor het feit dat mijn zwangerschapshormonen mijn haar minder krul hebben bezorgd de afgelopen jaren. Het scheelt heel wat gedoe met dat luisgepluis. Het lijkt erop dat mijn man de enige is die de dans ontspringt, hoewel hij mij wel iedere avond moet uitpluizen, want brrr… ik wil zo snel mogelijk van die beesten af.

Gezien mijn antipathie voor deze krengen, had ik voor de zekerheid al luizenshampoo in huis gehaald inclusief dure (dus goede?) luizenkam. Je begrijpt het al: bij de eerste luis ging gelijk iedereen in de shampoo. Helaas werkte het geen fluit, want na de behandeling én 2x lang kammen had dochterlief nóg 3 luizen en heel veel neten in haar bezit. Vervolgens ben ik me extra gaan verdiepen in onze luizenvriendjes en tot mijn grote verbazing is het enige “officiële” advies: kammen, kammen, kammen.

Mijn oma, de Pietegalenkampioen van onze familie, kwam met wat tips en trucs. Van die huis-tuin-en-keukendingen waarvan je normaal gesproken denkt, “ja, oma…”. (Zoals die ene keer dat ze had gelezen dat als je een moeizame stoelgang hebt, je gras in je broekzak moet doen. Serious?)

Uitgeroeid!

Enfin, mijn oma kwam nu echt met goede raad, want de luizen waren binnen no-time uitgeroeid in huize Den Hartogh. Ik heb ze even voor je op een rijtje gezet.

• Zorg voor een goede netenkam, met lange ijzeren kammetjes die dicht op elkaar zitten
• Kokosolie/kokosvet
• Oude doek of keukenrol
• Huishoudfolie of aluminiumfolie
• Pedaalemmerzakje

Wat je ermee doet?

Smelt de kokosolie of het kokosvet in de magnetron (of een pannetje). Het hoeft niet geheel gesmolten te zijn, maar zorg ervoor dat het zacht wordt. Smeer de gehele hoofdhuid en het haar in met vet, zodat het helemaal glibberig is geworden. Denk goed aan de haargrens, dat deze ook goed ingesmeerd is. Bedek de hoofdhuid rondom de haargrens met de oude doek of keukenrol, zodat deze het gesmolten vet kan opnemen. Wikkel vervolgens de huishoudfolie of de aluminiumfolie over het haar, zodat er geen lucht bij komt, doe vervolgens daar overheen een pedaalemmerzakje en knoop deze goed dicht. Laat dit 8 uur zitten en spoel het daarna grondig uit, tijdens het uitspoelen goed met de netenkam doorkammen.

Toen wij de zak en de folie uit het haar van dochterlief verwijderden, zaten daar nóg 3 luizen in, maar wel dood. Het is dus echt een vorm van het verstikken van die beesten, door het vet hecht de neet niet meer aan je haar waardoor je de neten ook wegspoelt.

De moraal van dit verhaal: zorg ervoor dat je áltijd kokosvet en huishoudfolie in huis hebt :-D