Zaai
In de hoek van onze tuin hark ik m’n moestuintje, terwijl de jongens tunnels graven in de zandbak. Ik voel de zon op mijn hoofd, vind het weer heerlijk buiten te kunnen zijn ‘met zonder jas’. Ik hou van de lente.
Gehurkt met een opengescheurd zakje spinaziezaad strooi ik zaadjes in het geultje dat ik maakte met de stok van de hark. Net zoals ik mijn moeder altijd zag doen. Net zoals zij mijn oma zag doen. Ik hoor de stem van mijn moeder in mijn hoofd als zij het zakje met spinaziezaad opende en ik erbij stond. ‘Je hebt twee soorten spinaziezaad, ronde zaadjes en zaadjes met ‘prikkels’, dat heette scherpzaad. Weet je, vroeger toen opa en oma trouwden strooide hun huisbaas spinaziezaad in hun bed. Scherpzaad, een ouderwets grapje voor het pasgetrouwde stel.’ Tig keer hoorde ik het verhaal en ook nu brengt de herinnering een glimlach op mijn gezicht. Want ze kon het dan ook niet laten om er een andere herinnering bij te vertellen, namelijk dat mijn oma zover voorovergebogen stond als ze zaadjes in de grond stopte, dat je onder haar rok kon kijken en een stukje van haar onderbroek kon zien. In gedachten zie ik m’n moeder en haar zusjes al giechelen terwijl ze dit zagen gebeuren.
Maar nu terug naar vandaag. Ik werp een blik op de jongens, zie hoe ze samenwerken in de zandbak en opgaan in hun project. Iets in mij zegt:
´Zaai Sanne, zaai, zaai, zaai´
Net zoals ik mijn moeders stem in mijn gedachten hoor, zo horen zij hopelijk mij op een dag in hun hoofd. Welke woorden zullen er later zomaar in hun koppies opborrelen? Wat heb ik in hun levens gezaaid? Welke verhalen kunnen zij wel dromen?
Ik denk aan de tekst in Prediker 11:4: ‘Wie altijd op de wind let, komt nooit aan zaaien toe’, staat er. Let dus niet te veel op de omstandigheden. Wacht niet tot je gezinssituatie perfect is, tot je kinderen oud genoeg zijn om stil te zitten en je denkt dat ze de lessen van het leven begrijpen. Zaai nu. ‘Zaai van de morgen tot de avond. Laat je hand niet rusten, want je weet niet of het zaad de ene of de andere, of elke keer ontkiemen zal’ zegt vers 6 in hetzelfde hoofdstuk.
De zaadjes vallen en verdwijnen even later onder de zwarte aarde die ik erover heen hark. Elk jaar vind ik dit een bijzonder moment: de hele moestuin is zwart, de eerste zaadjes zitten in de grond en je ziet niets. Het vraagt op dit moment nog heel veel voorstellingsvermogen om te bedenken dat het hier over een tijdje groen, groener, groenst is. Dat ik hier m’n avondmaaltje oogst onder de bloeiende appelboom die er nu nog zo kaal uit ziet.
Zo is het ook zo vaak met de dingen die we voorleven, doen of zeggen. Ontkiemt wat ik zeg of doe? Pakken ze het? Gaan mijn woorden over sorry zeggen, naar elkaar omzien en samenwerken over hun koppies heen of landen ze in goede grond?
Zaaien is vertrouwen. Is loslaten. Is het wonder zijn werk laten doen.
Zaai mama’s. Zaai woorden en daden van geloof, hoop en liefde. Zaai, zoveel je kunt. Je weet niet wat en hoe het precies opkomt, dus zaai.
Meer blogs lezen? Dit is afgelopen week ook gepubliceerd:
Sanne Vels | dorpsmeisje | rent achter drie ondernemende jongens aan | getrouwd met de leukste boer van de wereld | creatief | dromen | visie | thee | geniet van het op reis zijn met de Grote Vader | Leert elke dag van haar kroost