Zevenentwintig

Vandaag ben ik zevenentwintig weken en twee dagen zwanger. Een mijlpaal waar ik al mijn hele zwangerschap naar heb uitgekeken, en tegelijkertijd een beetje tegenop het gezien. Ik hoor je denken: ‘Wat is er dan zo speciaal aan dat getal?’

Er zijn natuurlijk heel wat bijzondere mijlpalen en bepalende momenten te noemen bij een zwangerschap natuurlijk: de positieve test, de eerste keer dat je een kloppend hartje hoort, de eerste twaalf weken voorbij – en wat verderop in de zwangerschap de 20-wekenecho. Maar voor mij is 27.2 wel een soort magisch getal.

Mijn vorige zwangerschap eindigde namelijk abrupt op die termijn. Ik voelde me al een paar weken niet zo lekker, hoofdpijn, misselijk, elke keer ging het na een dag weer over. Ook vond ik mezelf niet zo ‘mooi rond zwanger’ als de andere vrouwen bij de pufcursus die net was begonnen.

Ik bleek zonder het te weten hartstikke ziek te zijn. En toen het pas echt goed misging, leek het bijna te laat. Donderdagochtend was ik nog aan het werk, in de nacht van donderdag op vrijdag werd ik met een wirwar van infuuslijnen in een ambulance naar het academisch ziekenhuis gesneld – ik bleek het HELLP syndroom te hebben. Iets dat mij overigens pas uren later voorzichtig verteld werd. Vlak voordat we richting operatiekamer gingen voor een spoedkeizersnee.

Ineens was ik mama. Mijn meisje was natuurlijk veel te klein, en moest vechten voor haar leven. En terwijl zij dat deed op de afdeling neonatologie, probeerde men mij zo goed en kwaad als het ging op te lappen. Het herstel duurde lang en was zwaar. Voor ons allebei. Maar we hebben het gered. Het aapje dat vanavond met haar papa een kietelgevecht deed op het grote bed lijkt weinig meer op het minimensje dat – gelukkig wel huilend – na die veel te korte zwangerschap ter wereld kwam.

Ruim vier jaar later durfden we het weer aan: toch nog een kindje erbij. Het is niet geheel zonder risico. Geen enkele zwangerschap is dat. En toen ik eenmaal de positieve test in handen had kreeg ik het toch wel even erg benauwd. Ik wist dat het dit keer een heel medisch traject zou worden en heb inmiddels al heel wat witte jassen en zorgelijke (o nee, betrokken…) gezichten gezien.

Het is tot hier al gelukt: zevenentwintig weken en twee dagen. Babylief heeft het nog prima naar haar zin, lijkt het. En ik ben niet ziek. De hele dag kriebelt het een beetje in mijn buik, vooral letterlijk (al zijn die kriebels inmiddels meer een soort kickboks schoppen) maar zeker ook figuurlijk. Vanaf nu is alles wat ik meemaak ‘voor het eerst’. Mijn buik is al flink groter dan hij ooit was, ik voel me zwangerder dan ooit. Inclusief dikke enkels, maagzuur, pukkels en zin-in-zoetigheid. Maar dat kan me niet schelen!

Ik leef een beetje tussen hoop en vrees. Soms ben ik bang dat het alsnog mis gaat, dat er complicaties komen, er iets met het kindje is. Maar ik ben ook hoopvol. Tot hier is het gelukt – en elke dag is er eentje bij!  Het is vast niet geheel toevallig dat ik vandaag aan Psalm 27 moest denken. Vanwege het getal, maar zeker ook om de belofte waar ik me vanaf nu aan vast ga houden:

“Mag ik niet verwachten de goedheid van de HEER te zien in het land van de levenden? Wacht op de HEER, wees dapper en vastberaden. Ja, wacht op de HEER.” (Psalm 27:13)

Mijn plan is om dapper te zijn – wat niet hetzelfde is als nooit bang zijn – en vastberaden. Baby en ik: samen met God, en al die witte jassen komen wij er wel.