Hemelsbrood

Ik zie mezelf nog zo zitten, een baby en een mama van vijf maanden oud. Als hij weer in slaap viel na een ochtendvoeding, kon ik lekker naast ‘m blijven liggen in het grote bed. Uitslapen of wat lezen. Stilte in huis (laaanng geleden). Ik speurde het web af naar alles over borstvoeding, mama worden, slaapjes, eerste hapjes en gewoon verhalen van mede mama’s. Volgens mij zocht ik op ‘christelijk moederschap’ en stuitte ik op de website van Power to the Mama’s. Gretig las ik elke letter van de website en checkte ik heel vaak of er al een nieuwe blog te lezen was, hongerig als ik was. 

Ik zie mezelf nog zo zitten, op dat eerste event in Veenendaal, in 2017. Ik kende niemand, maar zoog alles als een spons in me op terwijl ik krabbelde in mijn dagboek. Visie op opvoeding, mijn veranderende relatie met mijn man die papa was geworden en inzichten hoe God, de Almachtige voor mij als moeder zorgt. 

Ik zie mezelf nog zo zitten, achter onze computer om Daniëlle dapper wat schrijfsels te sturen die opgeborreld waren tijdens het ophangen van de was. Verhaaltjes waarin ik beschreef hoeveel ik leer over Gods Vaderhart, nu ik voor twee kleine jongetjes zorg. Mijn hart maakte een sprongetje toen ik de e-mail van Daniëlle zag met de uitnodiging te schrijven: blogs voor mijn favoriete website zelfs! 

Ik zie mezelf nog zo zitten, naast doe couveuse op de NICU. Verhalen te over, in rommelige letters in m’n dagboek. Niet zelden met tranen bedekte schrijfsels die nooit blogs werden. Mijn kleintje en ik waren aan het overleven. Mijn honger naar iets opbouwends was nu een hunkering, ik hunkerde naar woorden van leven. 

Met elk woord wat ik schreef over Gods belofte, hoe Hij het ziet, bemoedigde ik vooral mijzelf. Mooie songs, Bijbelteksten, dromen en inzichten. Ik schreef het op. Het was mijn brood uit de hemel, mijn manna voor elke dag. 

‘Ik ben het brood dat uit de hemel is gekomen. Wie het eet, zal altijd blijven leven.’ Johannes 6:58a HTB

Ik zie mezelf nog zo zitten, hier in dit huis wat toen nog niet thuis voelde. Proberend een blog uit mijn veel te volle hoofd persen. Herstellend van een veel te lange ziekenhuistijd. Wonend ‘op het werk’ van mijn eigen boer, waar politiek een heel gedoe over oplaaide. Van de ene storm zo de andere in, zo voelde het. Maar oprecht kon ik zeggen: het gaat goed met mij, er wordt voor ons gezorgd (als ik maar blijf eten!). 

En nu, ruim 7 jaar na die eerste ontmoeting met Power to the Mama’s, zit ik hier dan te typen met een meisje op m’n schoot van vijf maanden. Het is net 2025 en mama ben ik, bijna 9 jaar lang. Relaxter dan ooit, maar ook zoekend naar wijsheid: ik verbaas me over de maatschappelijke ontwikkelingen en zoek naar wat ik mijn kinderen moet meegeven om zich in deze maatschappij staande te houden. 

De toekomst komt met een dag tegelijk. Elke dag eet ik aan Zijn voeten, gretig al het hemelsbrood dat ik vind. Morgen is Hij er weer met nieuw manna, er is elke dag genoeg voor ons allemaal. 

Ik denk dat God zegt dat ik mijn kinderen mag leren Zijn stem te verstaan, hongerig te zijn. Ik mag ze leren eten van Jezus, ons dagelijkse brood uit de hemel. 

Lieve Sanne, dankjewel voor alles wat je aan ons hebt gegeven! Dit laatste blog van jou is een cadeautje voor iedereen die dit leest.

Sanne Vels

Sanne Vels | dorpsmeisje | rent achter drie ondernemende jongens aan | getrouwd met de leukste boer van de wereld | creatief | dromen | visie | thee | geniet van het op reis zijn met de Grote Vader | Leert elke dag van haar kroost