Pleegzorg: rust, reinheid, regelmaat, rommel

Al een heel aantal jaar zijn we netwerkpleegouders. Dit wil zeggen dat we kinderen, jongeren in ons geval, uit onze eigen omgeving opvangen. Al voor we trouwden wisten we samen; als we ruimte hebben in ons hart en in ons huis, willen we die delen! En Gods plan zorgt ervoor dat er soms zomaar dingen op je pad komen. Dat schrijf ik nu even snel, maar het is iets prachtigs om bij stil te staan! Ik zie Gods handen, die zorgen dat de juiste mensen elkaar op het juiste moment ontmoeten. Het verlangen in je hart om iets te geven, wat een ander precies nodig blijkt te hebben. Prachtig, alle dank aan Hem!

Afgelopen jaar zijn we als gezin het traject ingegaan om officieel pleegouder te worden. We kunnen nu in de toekomst ons hart en huis ook delen met kinderen buiten onze eigen omgeving. Pleegouder word je niet zomaar. En terecht natuurlijk. Een cursus, online modules en gesprekken naar aanleiding van lange vragenlijsten. Tijdens één van deze gesprekken wordt in kaart gebracht hoe ons gezin functioneert en wat we kinderen te bieden hebben.

‘Staan jullie open voor kinderen met een bepaalde stoornis of handicap?’ vraagt onze pleegzorgwerker. Instemmend knikken we, de vragen hebben we vooraf samen behandeld. De mogelijkheden worden één voor één besproken. De hele DSM-V (een heel dik boek waarin allerlei stoornissen staan omschreven) komt langs.

‘Hoe staan jullie tegenover kinderen met een stoornis in het autistisch spectrum?’ vraag ze. Ook dat mag. ‘Ik heb ervaring vanuit mijn werk.’ Benoem ik. ‘Rust, reinheid en regelmaat zijn belangrijk hier in huis! Voor mij,’ vul ik twijfelend aan.

Ik zie de pleegzorgwerker een blik werpen in mijn woonkamer. Onze stuiterende pup heeft (alweer!) de plant omgegooid. Kleuterzoon danst ergens op de achtergrond op de bank. Dreumeszoon trekt het bijzettafeltje inclusief kaars ondersteboven. O ja, en mijn man loopt hard zingend in 5 stappen de trap op, terwijl hij ook nog even snel zijn telefoon oppakt en door het raam naar de buren zwaait.

‘Weet je het wel zeker?’, vraagt de pleegzorgwerker voorzichtig. ‘En hoe zit het met jullie planning? Veranderen de plannen voor, bijvoorbeeld de zaterdag, kort van tevoren?’
Mijn man knikt ijverig. ‘Ja hoor’, zegt hij. ‘Soms besluiten we gewoon om de boel de boel te laten, alles in de auto te stoppen en op stap te gaan.’

Rust, reinheid en regelmaat zijn echt belangrijk voor me. Maar ja, als niemand in huis hieraan meedoet is het onbegonnen werk.

Een aantal weken later ontvangen we het verslag van het gezinsonderzoek. Samen lezen we het door. Ergens aan het einde van het verslag staat subtiel te lezen: ‘Plaatsing met ASS kan wel, maar met aandachtspunt dat de structuur in het gezin niet altijd heel strak gehouden wordt’.

Eigenlijk heel goed samengevat. Laten we het daar maar op houden. Gelukkig hoeven pleegouders ook geen perfecte ouders te zijn, maar gewoon ouders met ruimte en tijd!

Tegenwoordig zwerf ik dus in mijn huis een beetje tussen de drie R’en en een soort damage-control. En als iemand er wat van zegt? Nou dan antwoord ik gewoon: ‘De structuur in ons gezin wordt niet altijd even strak gehouden. En dat is prima!’