Ring met een schitterende reminder

Het is een uur of acht ’s avonds. Ik zit op de grond naast het bed van mijn 6-jarige dochter Evi. Het is bedtijd, maar daar stemt ze nog niet van harte mee in. Ze rekt tijd door mijn hand vast te houden en met mijn trouwring te spelen.

Elke avond hebben we hetzelfde ritueel: vlak voordat het licht uitgaat en haar hoofd toch echt het kussen moet raken, bespreken we onze ‘droomwensen’ voor die nacht. Ik vraag haar waar ze graag over wil dromen en zij geeft antwoord. De ene keer gaat het over iets waar ze zin in heeft of iets leuks wat ze heeft meegemaakt. De andere keer vertelt ze over prinsessen en ridders, superhelden of dat ene filmpje dat ze het liefst honderd keer per dag kijkt.

Dan vraagt ze aan mij waar ik over wil dromen. Ik wil antwoord geven, maar zoals elke avond is ze me voor. Zij verzint wel wat ik droom: “Dat je met papa ging trouwen. En toen had hij een mooi pak aan en een hoed op. En jij was als een mooie prinses, toch mama?” Wat ik ook probeer, ik mag over niks anders dromen. “Want jij houdt heel veel van papa, toch?” Ze draait nog even aan mijn ring. “Mooie glimsteentjes zijn dat op je ring, mama.”

Het zijn inderdaad een paar mooie, kleine diamantjes. Ooit, toen ik de ring voor het eerst in mijn handen had, was hij glad. Een eenvoudige gouden ring van mijn lang geleden overleden oma. Bij wijze van erfstuk mocht ik hem dragen: een hele eer! Om de ring toch iets meer ‘van mij’ te maken, kwam er een klein steentje in. Heel subtiel, als symbool voor de liefde tussen Harmen en mij.

Nu is die liefde in de afgelopen jaren uitgebreid met twee prachtige dochters, dus ergens afgelopen jaar besloten we dat ook op de ring te laten zien: twee glimsteentjes erbij voor twee liefdes in mijn leven! Ik vertel Evi dat elk steentje staat voor iemand van wie ik heel veel hou. Ik wijs ze stuk voor stuk aan: deze is voor papa, deze is voor je zusje Silke en deze is helemaal voor jou! Ze is onder de indruk, maar duidelijk niet helemaal tevreden.

“Maar mama, het klopt niet hoor! Je houdt toch van vier mensen?” Ik kijk haar vragend aan. “Want je vindt jezelf toch ook hartstikke lief?”, vervolgt ze. Zo, die komt binnen. Ik wil niks liever dan dat mijn meiden ontzettend van zichzelf leren houden. Ik ben ervan overtuigd dat ik daarin het goede voorbeeld moet geven. Maar soms is dat knap lastig. Die knagende onzekerheid, sombere buien, of dat lijf dat er niet altijd uitziet zoals ik had gewild: af en toe vind ik mezelf echt niet zo leuk. Maar blijkbaar komt ergens de goede boodschap toch over. Dat raakt me.

Zodra ze eindelijk in slaap is gevallen, sluip ik haar kamer uit. Beneden gekomen vertel ik aan Harmen wat er is gebeurd en tegelijk besluiten we: ze heeft gelijk. Laten we het gewoon doen!

Nog diezelfde week lever ik de ring weer in bij de juwelier. “Nog één steentje erbij alstublieft,” geef ik als opdracht. Het voelt kaal, weer een paar dagen zonder dat vertrouwde sieraad om mijn vinger. Gelukkig heb ik hem inmiddels weer om. Na het ophalen show ik mijn hand aan de 6-jarige. “Kijk eens goed naar mijn ring Evi. Wat zie je?” Haar gezicht klaart helemaal op: “Nu is het helemaal goed! Want je houdt ook heel veel van jou, ja toch?”

Zo is het schat. En dankzij jou heb ik voor altijd een reminder aan jouw wijsheid. Voor als ik het zelf even niet geloof of niet voel. Dat diamantje schittert de waarheid.