God van de savanne

Ik zit op het terras van onze safaritent. De eindeloze savanne strekt zich voor me uit. Als ik mijn verrekijker pak, zie ik heel in de verte het silhouet van een olifant. Ik hoor de inheemse vogels fluiten. Tussen hun gezang door speelt mijn telefoon een aanbiddingsnummer. Verder is het stil. Geen lawaai van het drukke verkeer hier, geen geroezemoes van spelende kinderen. Een warme windvlaag waait langs mijn gezicht.

Vanmorgen waren we op safari. In mijn gedachten beleef ik de dag nog een keer. We zagen een leeuw, die nog geen tien meter bij ons vandaan lag. Na een tijdje stond hij rustig op. Muisstil zaten we in onze open jeep, terwijl het reusachtige roofdier ons heel dichtbij passeerde. De ranger maakte kalmerende gebaren met zijn handen: we hoefden niet bang te zijn. Ik zag de wind waaien door zijn manen, terwijl hij onverstoorbaar verder stapte. Die leeuw is met recht de koning van de savanne. Na de leeuw zagen we giraffes, zebra’s, olifanten en buffels. Ik zie alles van deze dag weer voor me.

Hoe zou God dit zien, vraag ik me ineens af. Wat moet dat magisch zijn, dat Hij elke dag van boven deze savanne ziet. Hij ziet de kuddes trekken naar water. De roofdieren ziet Hij bewegen in de schemering. Op de achtergrond zie ik bergen. Alles wijst naar boven, naar Hem.

Maar dan stokt mijn adem. Het is hier niet enkel prachtige natuur en bijzondere dieren; 70 kilometer verderop hebben we ook iets heel anders gezien in de een dorp dat we bezochten. Het leven is daar hard en zwaar voor de mensen die er wonen. Het gebrek aan wateren de afgelegen ligging van het dorp maken het bestaan er behoorlijk uitzichtloos. De afgelopen dagen zagen we kinderen van 8 jaar die 350 meter diep afdalen in een goudmijn. We zagen baby’s die alleen gevoed worden door de pap die overblijft bij het brouwen van een alcoholische drank. Meisjes die lijden onder geweld en onderdrukking. Mijn hart huilt. En als mijn hart huilt, wat zou Zijn hart dan niet doen?!

Heer, hoe lang nog, zucht ik.

U ziet deze savanne, maar ook alle ellende verderop. ‘Kom snel Heer’, fluister ik. Maak een nieuwe hemel en een nieuwe aarde. Een savanne vol dieren en vrede onder de mensen. Een wereld vol volmaakte mensen en gerechtigheid.

Als ik mijn telefoon open, komen de berichten van oorlog in Oekraïne op me af. Wat kan er veel gebeuren op één dag. In stilte bid ik: ‘Heer, help me wachten. Help hen die hier dichtbij, of waar dan ook, verschil maken voor gerechtigheid en vrede. Ooit wordt alles nieuw. Dan zult u opnieuw uitkijken over de savanne, die dan nog veel mooier is.’

Een kinderstem brengt me terug in de realiteit. ‘Mam, ik zie een grote hagedis!’ De verwondering klinkt door in de stem van mijn zoon. Ik trek hem op schoot en kijk samen met hem over de eindeloze vlakte. En dan zingen we samen: ‘Stil maar, wacht maar, alles wordt nieuw, de hemel en de aarde…’

PS: De regio die Corine bezocht is Karamodja in Uganda. Stichting Child Care Africa (www.CCA-f.nl) is een stichting vanuit het bedrijf waar de man van Corine werkzaam is. In deze regio is nog maar weinig ontwikkelingshulp en zijn de omstandigheden zwaar.

Meer blogs lezen? Dit is afgelopen week ook gepubliceerd: 

Corine de Heer

Corine is vrouw van Robert en moeder van Teun (6) en Pijke (2). Ze is docent in het voortgezet onderwijs. Blij wordt ze van Jezus, hond Bobbi, de lente, op reis gaan en schrijven. Dat laatste doet ze hier vooral over haar kinderen en alles wat daarmee te maken heeft.