80 procent is ook genoeg
Van kinds af aan ben ik gedreven. Ik weet niet beter. Wanneer ik met iets bezig ben, kan ik dit niet half. Altijd moet de turbo er op. Ik zal vast niet zo geboren zijn, maar eigenschappen van mij als perfectionist en doorzetter zijn (evenals mijn verantwoordelijkheidsgevoel) extra naar voren gekomen toen ik opgroeide. Helemaal niets mis mee, maar deze combinatie zorgt er de laatste jaren voor dat ik mijzelf geregeld voorbij ren.
Het is niet dat ik te veel wil doen, het heeft te maken met de manier waarop ik iets wil doen. Mijn man zegt het al regelmatig tegen mij sinds we getrouwd zijn. Ik ga vaak als een wervelwind tekeer als ik aan het schoonmaken ben. En dan is het hopen dat ik geen andere ideeën in mijn hoofd krijg. Als ik de koelkast schoonmaak en zie dat de vriezer ook wel weer eens ontdooid moet worden, ben ik al begonnen. Soms ben ik met vijf dingen tegelijk bezig. Ik ben er niet trots op dat ik als vrouw kan multitasken. Voor mij is dat een last.
Anderhalf jaar terug kreeg ik de rekening voor deze manier van leven gepresenteerd. Chronische pijn. Mijn lijf betaalt de prijs voor wat mijn hoofd te veel wil. Gelukkig hoeft chronische pijn niet zo chronisch te zijn als de term doet vermoeden. Precies een jaar geleden ben ik een revalidatietraject gestart. Ik heb veel inzicht in mijn denken en in mijn handelen gekregen. Ik heb geleerd iets te laten liggen of iets voor de helft te doen. Het meest moeilijk vind ik nog het vroeg signaleren wanneer ik terugval. Ergens weet ik dan wel dat ik over mijn grenzen ga. Maar het erkennen en toegeven is moeilijk. Dan ga ik door het stof.
Pas stond ik weer huilend voor mijn man. Snikkend vertelde ik hem dat ik wel wist waarom ik zo veel hoofdpijn had. Ik zette spanning vast in mijn nek. Gelukkig weet ook hij na mijn revalidatie waar de moeite zit. Het is voldoende om 80 procent te geven in plaats van de 110 procent waar ik altijd naar streef.
“Even stil zijn met Hem, verbinding maken. Erkennen wat er is gebeurd en accepteren wie ik ben.”
Maar er is nog Iemand die me helpt. God heeft mij gemaakt. Hij kent me als geen ander en kan mij dus ook helpen als geen ander. Ik weet dat ik weer naar het kruis moet. Jezus heeft alle moeiten al gedragen, waarom zou ik ze dan ook nog rondsjouwen. Even stil zijn met Hem, verbinding maken. Erkennen wat er is gebeurd en accepteren wie ik ben.
Door regelmatig stil te zijn, leert Jezus mij steeds beter hoe ik voor mijn lijf moet zorgen. Hoe ik mijn eigen grenzen in acht neem en wat de zaken zijn die er voor mij toe doen. Stil zijn helpt mij de keuzes te maken die echt bij mij passen.
Stilte is de sleutel. Dus als ik nu weer eens zo’n huilbui heb bij mijn man, weet ik wat me te doen staat. Mijn gedrevenheid gebruiken om stil te worden. In volle vaart de rust in. Bijkomen aan zijn voeten. De spanning in mijn nek trekt weg, ik bijt mijn kiezen niet meer op elkaar. Ik voel meer rust. Met stilte kan ik de hele wereld weer aan.
Foto: Erol Ahmed, Unsplash
Mama van één dochter – Getrouwd met Albert Jan – Verpleegkundige – Gestructureerd – Verliefd op Zuid Afrika
Heel mooi geschreven! Ik herken mijzelf erin.
Heel herkenbaar! Dank voor het delen.
Heel mooi weer geschreven, lieve Marieke!
Inderdaad herkenbaar. Een strijd voor je leven. Maar dat maakt je er ook bewust van dat je het steeds weer bij Hem moet zoeken (én vinden!)
Bij alle moeiten in het leven kunnen we naar Jezus.
Hij kent ons. Hij is voor ons op aarde gekomen. Hij is ook voor ons gestorven aan het kruis.
Dit te weten geeft rust.
Fijn, dat je dit ervaart.
Het is voor mij ook herkenbaar.
Mooi gezegd marieke!