Voor de vierde keer
Zenuwachtig zitten we in de wachtkamer. Die ziet er nog precies hetzelfde uit als ruim zes jaar geleden. Dezelfde vrolijk gekleurde stoeltjes en hetzelfde rek met informatiefolders. Mijn man tikt een drumritme op zijn knieën. Ik ratel over van alles en nog wat, maar mijn verhaal heeft weinig inhoud. Gelukkig kennen we elkaars zenuwtrekjes inmiddels. Ik werp een nieuwsgierige blik op het prikbord met geboortekaartjes. Stiekem doe ik alvast inspiratie op voor een mooi kaartje en speuren mijn ogen het bord af naar een leuke naam.
‘Ha, wat leuk om jullie weer te zien! Welkom!’
Ik kijk in het vriendelijk lachende gezicht van de verloskundige die ons ophaalt uit de wachtkamer. ‘Wat bijzonder dat jullie hier weer zijn!,’ vervolgt ze. ‘Ik heb vorig jaar je blog gelezen over de pittige babytijd die jullie met de jongste hadden en dacht toen ik jullie aanmelding zag: ‘Wat mooi dat ze het weer aandurven!’
‘Nou eh… zo was het niet helemaal,’ stamel ik lachend. ‘Deze zwangerschap was een verrassing voor ons, maar dit kindje is superwelkom. Maar inderdaad, die babytijd was heel pittig.’ Ik veeg een paar opkomende tranen weg. ‘Och sorry, blijkbaar raak ik een gevoelige snaar,’ reageert de verloskundige begripvol.
‘Nee, dat geeft niet. Er zit ergens nog iets en dat moet ik nog een beetje verwerken,’ zeg ik. Mijn man moedigt me aan met de woorden: ‘Het moet er toch uit, dus laat maar gaan’. Meer heb ik niet nodig. De sluizen gaan open. Terwijl de tranen over mijn wangen stromen, vertel ik over hoe zwaar het was. Dat het voelde alsof we continu maar wat aanmodderden. Hoewel het ons derde kindje was en ik dacht dat ik na de eerste en tweede wel wist hoe een baby werkte, verliep deze babytijd totaal anders.
Net als onze tweede dochter had de jongste koemelkallergie en reflux. Daarnaast was ze ook enorm gevoelig voor prikkels. De onrust en huilbuien trokken een zware wissel op ons gezin en zorgden voor donkergrijze maanden in plaats van een gelukkige roze wolk.
Ik ben bang, geef ik toe. Bang dat ik weer zo’n start krijg met de hele rambam. En ik ben bang dat ik dit niet nog een keer trek met daarnaast drie opgroeiende dochters.
De verloskundige luistert begripvol en geeft aan dat er mogelijkheden zijn voor preventieve counseling en ondersteuning. Dat we dit samen gaan doen en dat ik op tijd aan de bel kan trekken als dingen niet goed lopen. Haar woorden doen me goed. ‘Zo, dat lucht op!’ zeg ik met een glimlach terwijl ik mijn betraande gezicht afveeg met een tissue.
‘Zullen we dan nu maar eens even naar jullie wondertje spieken,’ vraagt de verloskundige als mijn tranen zijn gedroogd. Als ik op de bank lig met de koude gel op mijn buik verschijnt er in no time een knipperlichtje op het scherm. Nog zo klein als een bosbes en zo licht als een olijf, maar al helemaal ons vierde kindje. Overdonderd door de schoonheid van dit wondertje, staar ik naar het beeld en krijg ik wederom een diep ontzag voor de Schepper.
In de auto terug naar huis haal ik opgelucht adem. ‘Pff… ik voel me kilo’s lichter!’ zeg ik tegen mijn man. Ik heb nog geen idee hoe dit straks komt, maar mijn vertrouwen groeit. Vertrouwen dat wij dit samen kunnen met de juiste adviezen en een boel hulp van Boven. Ook een vierde keer.
Mama van vier dochters | Docent in het Mbo | Oog voor detail en georganiseerd | Houdt van zingen en een goed gesprek | Mét koffie en wat lekkers