Interbellum

‘Het is alsof het er niet uit komt, alsof de echte klap nog moet komen.’ Ik ben aan de wandel met een vriendin. We wonen niet bij elkaar om de hoek, dus kozen we een plek min of meer halverwege om af te spreken met een idyllische setting: een prachtig kasteel.  

Nog maar kortgeleden verloor zij haar dochtertje, een paar dagen na de geboorte. Nu heb ik mijn portie verlies ook wel gehad, maar voor mij voelt ‘je kind verliezen’ gewoon als next level. Ik kan me er geen voorstelling van maken hoe zoiets voelt en hoe je daarmee dealt. Als dat al mogelijk is.  

Haar opmerking over dat het een niet uit komt, raakt iets bij mij. Want ik deel dat gevoel, ik heb het al 4,5 jaar. Ik heb heus wel eens een off-day en vaak genoeg een jankbui. Ik heb genoeg momenten dat ik Alex, maar ook mijn ouders enorm mis. Maar ik vraag me soms af; is dit dan alles? Rouwen?  

Ik word er soms ook gewoon onzeker van. Ben ik wel verdrietig genoeg geweest? Waarom heb ik geen burn-out gehad of dagenlang in mijn bed gelegen? Waarom heb ik niet de behoefte om wekelijks langs Alex’ graf te gaan? Waarom slaap ik niet met zijn shirt aan zodat ik zijn geur nog kan ruiken? Moet bij mij de klap ook nog komen? 

We lopen verder. Ik luister en zoek ondertussen een woord wat past bij dit gevoel. Een tussenfase-achtig woord. Het ligt op het puntje van mijn tong, maar het schiet me niet te binnen. Dus ik hou mijn mond en laat haar verder praten. Het geloof komt ter sprake. Ze vraagt zich hardop af wat Gods bedoeling is met de dood van haar dochtertje. Ik zou haar een prachtige verklaring willen geven, maar die heb ik niet. Ik heb wederom dezelfde vraag, hetzelfde gevoel.  

‘Ik weet het niet,’ antwoord ik. ‘Maar ik probeer me vast te houden aan wat ik wèl weet. En dat is dat ik meestal pas achteraf zie dat Hij er wel bij was.’ Ik vul nog aan dat ik evengoed liever had gewild dat dat überhaupt niet nodig was geweest.  

Eenmaal weer in de auto vind ik mijn missende woord.  

Interbellum. Een periode tussen twee oorlogen.  

De eerste oorlog heb ik gehad: verlies. De tweede oorlog, de diepe, verlammende rouw, de bakken vol verdriet, zou die dan nog komen?  

SkyRadio geeft me op de A12 nog wat meer denkstof, met Turn, Turn, Turn, van The Byrds. Dat lied is bijna letterlijk de tekst van Prediker 3, weet ik nog van een column van Leo Blokhuis die ik jaren geleden las.  

To everything, turn, turn, turn 
There is a season, turn, turn, turn 
And a time to every purpose under heaven 
… 
A time to be born, a time to die 
A time of war, a time of peace 

Een tijd van oorlog en een tijd van vrede. Zou dat het zijn? Een periode van ‘vrede’ tussen twee oorlogen? Zo’n fase waarin het echt lang niet allemaal makkelijk is, maar ook weer niet ondraaglijk? Gaan alle rouwende mensen daar doorheen? En heeft alles onder de hemel dan toch wel een doel, zoals Prediker zegt? Ook de dood?  

Ik kom er niet uit. Ook dit zal Hij, zoals dat meestal gaat bij mij, me vast achteraf pas laten zien. Tot die tijd ‘geniet’ ik maar van mijn interbellum. En zal ik erop moeten vertrouwen dat als die volgende oorlog wel echt komt, Hij daar ook bij is.  

Petra van Kruistum

Petra is mama van Elin, Nadia en Jurre. Sinds haar man Alex in juni 2020 overleed, schrijft ze over haar leven als alleenstaande ouder. Ze werkt parttime in de communicatie/marketing en is daarnaast vastgoed- en interieurstylist. Ze geniet onwijs van kleine dingen, maar vooral van lekkere dingen. Haar relatie met God heeft pieken en dalen. Zijn grootheid ervaart ze overal en nergens, van een mooie songtekst tot de glimoogjes van haar kids.