Anna-dag

Ramona heeft een pleegdochter. En ze schreef een super mooi bemoedigend blog voor elke ouder. Als ouder moet je vaak sterk in je schoenen staan. En zeker als pleegouder. Niet alleen de pleegouder zelf, maar het hele gezin als er meer gezinsleden zijn. Best een struggle lijkt mij. Dat is soms ook zo voor Ramona. Maar vandaag vieren ze dat hun pleegdochter een jaar bij hun is, wat absoluut geen makkelijk jaar was. Hun vertrouwen op God heeft ze geholpen, met een mooi resultaat.

Vandaag vieren wij ‘Anna-dag’. Precies een jaar geleden kwam onze pleegdochter Anna bij ons wonen. Ze kwam als een onstuimige herfststorm in de lente; ze zette ons rustige gezinsleven volledig op z’n kop. Eerdere hadden we verschillende ‘crisiskinderen’ opgevangen. Natuurlijk kostte dat ook de nodige energie, maar Anna vrat onze energie.

Het laatste crisiskindje was een tweejarig Afrikaans meisje, waar we meteen allemaal verliefd op waren; een prachtig meisje, ontzettend lief, leuk en grappig. De drie maanden dat zij bij ons woonde was het feest. Ook de vriendinnen van onze dochters waren dol op haar en wilden allemaal wel zo’n leuk pleegzusje. Toen kwam Anna…veel te zwaar, heel onhandig, vreselijk brutaal en met een enorme fantasie. Geen enkele vriendin wilde nog een pleegzusje hebben.

Vlak voordat Anna bij ons kwam wonen, had ik een gesprek met God:

“Heer, wilt u ons helpen bij het opvangen van dit meisje? We worden begeleid om haar gedrag positief te beïnvloeden, en dat is ook belangrijk, maar ik wil zo graag haar hart raken. Ik wil niet dat als ze ouder is en op zichzelf gaat wonen, zal zeggen: ‘Het waren wel aardige mensen, maar ik hoorde er nooit echt bij.’ Het is mij verlangen dat ze onze liefde zal voelen, dat ze U door ons heen zal zien en merken.”

Meteen reageerde de heilige Geest met een prachtige boodschap uit Filippenzen 4:19

Mijn God zal uit de overvloed van Zijn majesteit elk tekort van u aanvullen, door Christus Jezus.

 Wow, wat een mooie belofte! Ik hoef het niet alleen te doen, elke keer zal God zelf mijn tekort aanvullen.

En wat heb ik het afgelopen jaar vaak tekort gehad vanuit mijzelf! Zoals al die keren dat ze een fantasieverhaal vertelde of gewoon keihard loog, de keren dat ze iets stuk maakte omdat ze te onhandig deed, die ene keer dat ze iets naar mijn hoofd gooide omdat ze boos was of iets lelijks over ons aan anderen vertelde. Eerlijk gezegd waren er heel veel momenten dat ik dacht: waarom wilde ik dit zo graag? Vooral als onze eigen dochters er flink van baalden als Anna negatieve invloed had op de sfeer in huis. Kort nadat ze was gekomen, had ik een gesprek met de psychiater die haar had onderzocht en zij reageerde heel cynisch toen ik vertelde dat het de bedoeling was dat Anna tot aan haar volwassenheid bij ons zou blijven wonen. Ze wenste ons met een sarcastische toon ‘heel veel succes’.

Gelukkig hebben we ook heel erg met elkaar kunnen lachen om de dingen die Anna uithaalde. Of om de grappige uitspraken die ze onbewust maakte, zoals dat ze geen sambabalsaus lust, dat ze de pols aan haar voet bijna gebroken had, keihard op haar botten was gevallen of mij zonder te knipperen aan bleef kijken en zei: “Ik zeg niet eerlijk dat ik het gedaan heb, want dan word je boos!”

Onze sterke band als gezin, het met elkaar kunnen lachen, maar vooral de wijsheid die God ons elke keer weer geeft als we het nodig hebben, hebben ervoor gezorgd dat we nu toch een jaar verder zijn en dat het eigenlijk heel erg goed gaat met Anna. Van een dik, onhandig meisje is ze veranderd in een slanke jongedame. Haar gedrag heeft zo’n positieve wending genomen dat één van de stoornissen waarmee ze is gediagnosticeerd er binnenkort waarschijnlijk af mag. En wat betreft het raken van haar hart? Ze heeft inmiddels duidelijk haar eigen plek in ons gezin.

We hebben nog heel regelmatig die wijsheid van God nodig, en dat zal zeker zo blijven. Gelukkig is Hij een onuitputtelijke bron van wijsheid! Maar toen ik Anna gisteravond instopte en nog even voor haar had gebeden, zei ze met een grote glimlach op haar gezicht: “Ik voel me altijd zo blij als je mijn naam noemt.” Ik heb er alle vertrouwen in dat we haar hart kunnen raken, samen met God!

Ramona is getrouwd met Ronald en samen hebben zij twee tienerdochters en een pleegdochter. Ramona heeft jaren in de jeugdhulpverlening gewerkt. Nu functioneert haar gezin als gezinshuis. Ramona haar man werkt in zijn eigen uitgeverij en hun gezamenlijke droom is om (naast de uitgeverij) het gezinshuis in de toekomst uit te breiden.