Leger van liefde

“Doen we ook bittergarnituur?” Het is donderdagavond en Alex en ik zitten elk in ons eigen hoekje van de bank. Binnenkort zijn we allebei jarig. En we worden dit jaar samen 80, dus dat moet groots gevierd!

Terwijl we brainstormen over ons feest, kijken we het televisieprogramma ‘Over mijn lijk’. Een prachtig programma dat vijf jonge mensen met kanker volgt. “Dat jullie dat kijken, wat heftig. Confronterend,” hoor ik vaak als ik erover vertel. Klopt, confronterend is het. Maar de herkenbaarheid van de verhalen geeft een vertrouwd gevoel.

Zo zie ik papa Alex (toeval?) zijn zoontje van de glijbaan helpen. Jeroen deelt zijn grootste angst; dat er na hem niemand meer komt die zoveel van zijn vriendin zal houden als hij. De uitvaart van Lotte, moeder van twee kleine meisjes. Terwijl haar man speecht, drentelen de meisjes rondom de kist en blazen ze de kaarsjes uit. Ik grinnik. Dat laatste zouden die van ons ook doen, denk ik bij mezelf.

En terwijl ik dat denk, slaat mijn hart ineens een slag over. Ik doe nog mijn best om de tranen weg te slikken, maar tevergeefs. Het tafereel waar ik naar kijk, komt snoeihard bij me binnen. Ik zie ineens een toekomstbeeld van ons eigen gezin, daar op die tv.

Een paar afleveringen eerder zoekt Fabienne, een jonge meid van begin twintig, een pruik uit. “Ik mis mezelf,” zegt ze, terwijl ze een foto laat zien van zichzelf met haar echte haar. Haar woorden echoën nog na, als ook de muziek bij dit fragment tot me doordringt. Het is het lied ‘Rescue’ van Lauren Daigle:

I will send out an army
To find you in the middle of the darkest night
It’s true, I will rescue you

De week na deze aflevering is op zijn zachtst gezegd turbulent. Alex belandt in het ziekenhuis. Hij doet heel erg zijn best beter te worden, terwijl ik thuis een wanhopige poging doe om de boel draaiende te houden en ook nog de laatste dingen te regelen voor ons ‘samen 80-feest’. Maar kan het wel doorgaan? Alex is goed ziek en storm Ciara is op dat moment ook nog eens in aantocht.

“Wat er ook gebeurt, jij gaat je feestje vieren.”

Dat zijn de woorden van de longarts als ze bij Alex langsgaat. Ze krijgt gelijk. Vrijdagavond is hij thuis. Zaterdagavond vieren we ons feest, in een prachtig versierde oude stal in the middle of nowhere.

Buiten is het pikdonker en winderig. En terwijl we daar samen zitten te midden van zoveel mensen die we verschrikkelijk liefhebben, valt het kwartje. God heeft zijn leger al gestuurd. Het zijn deze mensen, hier in deze stal. Ze zijn dichtbij ons en brengen licht en gezelligheid, terwijl buiten in het pikdonker de storm oplaait. Deze mensen hier zijn er voor ons in onze darkest night.

Ze poetsen ons huis zonder dat we erom vragen, ze passen op de kinderen. Ze organiseren feestjes. Sturen kaartjes en appjes, brengen eten en chocola. En dan nog al die andere mensen die niet in deze stal passen, maar ons ook zo dierbaar zijn. Die ook meeleven en meebidden.

Mijn hart mist weer een slag. Want kijk ons hier nou zitten. We delen een lach en een traan. We heten welkom en nemen afscheid.

Ik pak nog een bitterbal van het dienblad, proost op het leven en voel me intens dankbaar voor dit stel kanjers. Ons leger van liefde!