Bleef mijn dochter maar altijd 12
Ik kijk zo graag naar haar blije, vrolijke gezicht. De happy face van mijn tiener die over een paar weken 13 wordt en enorm geniet van haar nieuwe leven op de middelbare school. Ze heeft lol met nieuwe vriendinnen, slaapt uit als een puber, maakt huiswerk als een malle en haalt ook nog leuke cijfers. Dit zou de tijd van haar leven moeten zijn.
De afgelopen jaren, keek ik uit naar haar verjaardag en was ik blij en dankbaar dat ze er in gezondheid weer een kaarsje bij kreeg. Dit jaar ben ik nog net zo dankbaar voor haar aanwezigheid en gezondheid, maar voor het eerst in al die jaren denk ik: ‘Ach lief meisje, bleef je maar voor altijd 12.’
Want over een paar weken kan ze niet zomaar meer naar de bios, het zwembad, het trampolinepark, de Mac of shoppen in de stad. Dingen die voor een puber de normaalste zaak van de wereld zouden moeten zijn.
En dat alles, omdat ze geen prik wil. Aan tafel of op de bank komt ‘tante C’ regelmatig langs. Omdat ‘vriendin X’ in quarantaine moet vanwege een positieve test of omdat ‘klasgenoot Y’ een week niet op school is vanwege een moeder die ziek is. Zelf is ze er heel stellig in: ‘Ik wil geen prik.’ Ze heeft daar haar eigen redenen voor. . Ik ben trots op haar: trots dat ze zelf een keuze durft te maken.
Eigenlijk wil ik hier helemaal niet over schrijven. Het onderwerp komt namelijk al veel te vaak voorbij. Als je kiest voor ‘kamp A’ is het niet goed en behorend bij ‘kamp B’ word je eveneens met de nek aangekeken. Maar erover schrijven doe ik toch, want regelmatig jankt mijn hart. Ik ben verdrietig, omdat zij in een wereld opgroeit, die ik niet heb gewild. Een wereld waarin de liefdeloosheid toeneemt en mensen steeds haatdragender worden naar elkaar. Een wereld die een ieder beperkingen oplegt. Of de maatregelen nu zin hebben of niet: ik heb zo’n wereld niet gewild. Dertien jaar geleden had ik met mijn dikke buik nooit verwacht, mijn dochter hierin groot te moeten brengen.
Na een dag vol aankondigingen met nieuwe maatregelen verzucht ik verdrietig hardop: ‘Waar gaat het toch heen in deze wereld?’. Ik weet het gewoon even niet meer. Mijn bijna dertienjarige kruipt naast me op de bank. Bedachtzaam klinkt het: ‘Maar mam, als alles in de wereld zo gaat, dan kan dat toch maar één ding betekenen? Dan duurt het niet meer lang voordat Jezus terugkomt.’ Ik kijk haar vol bewondering aan en ik ben trots op haar. Wat een wijze woorden komen er uit de mond van mijn lieve tiener.
Zachtjes glijdt er een traan uit mijn ooghoek. Een traan van stil verdriet om alle ellende hier op aarde, maar ook een traan van blijde hoop en verwachting.
Ik slaak nogmaals een zucht. Ik geloof ook dat Zijn komst aanstaande is. Mijn verlangen naar die dag wordt met de minuut groter. In die wereld zou ik dolgraag met mijn meiden zijn. Liever vandaag dan morgen. Daar geen zorgen meer om wel of geen prik, maar een eeuwig durend feest.
Meer blogs lezen? Dit is afgelopen week ook gepubliceerd:
Mama van vier dochters | Docent in het Mbo | Oog voor detail en georganiseerd | Houdt van zingen en een goed gesprek | Mét koffie en wat lekkers
Mooi stukje en zo herkenbaar. Dank voor het delen.
Hetzelfde hier in huis..maar zo trots op mijn oudste meisjes van 13 en 15. Het is moeilijk, maar ze houden zich staande en vast aan Jezus.
En zo mooi geschreven, dank!
Prachtig, regelmatig kijk ik nu dus ook zo naar mijn dochters. Mijn oudste is ook 12 en de jongste is midden in de eerst lockdown geboren… ik zei al vaker tegen mijn man met enig schuldgevoel, wat voor wereld hebben we deze meisjes opgezet? Maar dan lees ik onze trouwtekst uit Jesaja waarin staat Mijn plan met jullie staat vast, ik heb jullie geluk voor ogen en geef je een hoopvolle toekomst.
Dan bid ik om Zijn komst,want de toekomst is zeker.
Fijn om te lezen dat ik dus niet alleen zo naar mij kinderen kijk!
Wat een dappere dochter heb je!
Wat goed dat je dit deelt. Herkenbaar!