Activiteitenweegschaal

Ik sta op de weegschaal. Direct weet ik: ‘oh nee, hij geeft net iets teveel aan’. Ik had die ene reep chocola moeten laten liggen. Mijn personenweegschaal is niet de enige weegschaal in huis. Ik heb ook een activiteitenweger. Die kwam in mijn leven toen ik bekkeninstabiliteit kreeg.

Ik denk dat ik mijn activiteitenweger nog een stukje lastiger vind dan mijn gewone weegschaal. Als ik probeer te sjoemelen met de personenweegschaal dan valt dat niet zo op. Bij mijn activiteitenweegschaal is dat een compleet ander verhaal. Op deze weegschaal heb ik geregeld een behoorlijk aantal ‘kilo’s’ te veel.

Met mijn activiteitenweger geef ik punten aan alles wat ik doe. Wassen, aankleden, douchen, het krijgen van bezoek, uitjes en ja, zelfs het toiletbezoek moet worden genoteerd.

Het ergste is dat ik er van tevoren al rekening mee moet houden dat ik een aantal keer per dag naar het toilet moet, voor mezelf thee moet zetten, enzovoort. Ik moet elke activiteit classificeren als ‘licht, zwaar of gemiddeld’ en geef daar een bepaald aantal punten aan. Bijna elke dag kom ik tot de conclusie dat ik probeer te sjoemelen met punten. Douchen bijvoorbeeld. Eigenlijk een ‘zware activiteit’, maar het komt me vaak beter uit als ik er een ‘gemiddelde activiteit’ van maak. Dan houd ik net een punt extra over. Toch? Natuurlijk houd ik mezelf voor de gek.

Een wekelijks kerkbezoek kost mij veel punten. Als wekelijks mij al lukt. Ik moet alles apart berekenen: aankleden, toilet, ontbijt maken, haren van de meiden doen, de reis van 10 minuten heen – en ook weer terug – een paar keer een klein stukje lopen, de dienst zelf en dan weer naar huis. Oh ja… ik mag niet al mijn punten al verbruikt hebben tegen de tijd dat het 13.00 is, want ik moet punten overhouden om mezelf weer uit te kleden én die paar keer naar het toilet te gaan. Dat doe ik toch het liefste gewoon zelf ;-). Gelukkig is het pakken van drinken of eten op een zondag makkelijk uit te besteden omdat de kids en manlief thuis zijn.

Op een zaterdagavond vraagt mijn dochter of ik de dag erna mee ga naar de kerk. Dit keer zeg ik eerlijk tegen haar dat mijn lijf ‘nee’ zegt, maar dat ik twijfel om toch te gaan. Alleen al vanwege het feit dat ik graag als gezin samen naar de kerk ga, maar ook om het samenzijn in de kerk. Op dat moment zegt mijn dochter: “Mam, dan moet je niet meegaan als je lichaam nee zegt”.

Ik vraag haar waarom ze dat denkt. Wijs zegt ze: “Als je buikpijn hebt en je blijft door eten dan blijft je buikpijn en kan je buik niet tot rust komen. Alleen bij jou heeft je bekken extra rust nodig en moet je even niets extra’s meer doen.” Ik kijk haar aan en eigenlijk kan ik alleen maar heel trots zijn. Geen weegschalen en punten, maar luisteren naar je lichaam. Zo logisch. Zo wijs.

Foto: Pixabay – Evgeniafor