Afscheid nemen van verwachtingen
Ik lig op mijn stoel in de zon, voor mij zie ik mijn kinderen spelen. Eentje is heen en weer aan het lopen naar het sanitairgebouw om zeep te halen. Om met water en zeepsop, een lepeltje, emmertje en kopjes heuse ‘cappuccino’s’ voor mij te maken. Ik geniet van het tafereel dat zich voor mijn ogen afspeelt. Ik geniet zo intens van deze drie ongestoorde minuten dat de tranen over mijn wangen lopen.
Maar ineens komt daar komt de donkere wolk in mij naar boven.
Een wolk van intens verdriet, want ik ben afscheid aan het nemen van een toekomst die ik onbewust voor mijn kind had bedacht. Dat komt namelijk hierdoor: de uitslag van het chromosoomonderzoek is net voor de vakantie binnengekomen. Er is een afwijking gevonden, maar wat de gevolgen daarvan zijn, is onbekend. Het rapport met alle bevindingen beschrijft wel een aantal symptomen van de chromosoomafwijking, zoals een algehele ontwikkelingsachterstand.
Deze uitslag laat voor mij aan de ene kant veel op zijn plek vallen. Maar aan de andere kant wil ik het eigenlijk niet geloven. Want het rapport geeft nu nog zoveel onzekerheid, pijn en verdriet. Het roept ook de vraag op: ben ik in staat om mijn kind te begeleiden? Wat gaat ze van mij nodig hebben om straks naar school te kunnen gaan, vriendjes te kunnen maken en mij los te kunnen laten? Hoe help ik haar niet schuw te zijn voor andere mensen? Hoe ga ik dat doen?!
Ik stuur mijn zus een berichtje. ‘Kan ik dit wel?’, schrijf ik. ‘Ben ik wel een goede moeder voor haar? Ik ben echt verdrietig.’ Abrupt word ik weer uit mijn gepieker getrokken. Er staat een ‘cappuccino’ voor mij klaar. Ik drink hem zogenaamd op en slik de tranen die naar boven zijn gekomen even snel weer weg als ze gekomen zijn. Het moment van zelf kunnen spelen is zo ingewikkeld dat deze drie minuten echt voelden als een cadeautje.
Ik weet niet of de campingbaas zo blij is met het feit dat we onze dochter elke dag zeep laten halen uit het toiletgebouw om mij mijn zo gewenste sopcappuccino te bezorgen. Maar deze drie minuten heb ik elke dag hard nodig. Om ergens vast te houden aan het feit dat het wel goed komt.
Terwijl ik mijzelf weer bij elkaar raap en een aantal keren diep zucht, sta ik op. Het is tijd om mijn dochter weer te begeleiden. Haar te vertellen dat het speeltijd is en haar op weg te helpen in haar spel.
Ik leef bij de dag en ’s avonds, terwijl mijn drie kids weer in de tent liggen te slapen, komt de donkere wolk weer in mij naar boven. Ik sta mijzelf toe om te huilen, verdrietig te zijn en onzekerheid te voelen. Ik pak mijn notitieboek erbij en beschrijf wat we meemaken. Waar we door heen gaan. Een traan valt op één van de pagina’s. Ik dep hem snel droog in de hoop dat mijn woorden leesbaar blijven.
Het proces van afscheid nemen van de verwachting van een gezond kindje is begonnen. En het is tegelijkertijd een nieuw begin maken, waarin ik mijn kind verwelkom zoals ze is.
Meer blogs lezen? Dit is afgelopen week ook gepubliceerd:
Laura is moeder van een vier kids, getrouwd en eigenaresse van Joyful Kids. Als opvoedcoach begeleidt ze een heleboel ouders in relaxt opvoeden. Dat doet ze online en offline. Check www.lauragoeree.nl voor meer info.
7 Reacties
Comments are closed.
Hoi Laura
Wat een herinneringen komen er weer boven als ik jouw blog lees.
Mijn dochter was bijna vier toen wij het te horen kregen. Je wereld stort even in en de toekomst die je voor je zag? Daar wordt een streep door gehaald. Maar, tegelijk gaat er een hele nieuwe wereld voor je open en zul je een hele andere kant van jezelf gaan ontdekken.
In die ontdekkingsreis wens ik je veel liefde, geduld, doorzettingsvermogen en kracht toe. Want… (Ik zal er geen doekjes om winden) vaak is het gewoon vechten. Keihard vechten.
Maar die momenten waarop je dochter dan iets doet wat je totaal niet verwacht, een mijlpaal behaalt die voor een ander zo vanzelfsprekend is, dan hangen we spreekwoordelijk de slingers op en gaat de vlag uit!
God zegen voor jou en je gezin!
Sterkte Laura met alles wat nu op jullie pad komt!
Hé Daniëlle,
Dank je wel en ja dat is het zeker. De onzekerheden omarmen en zorgen aan Hem geven. De Mijlpalen vieren.
Dank je wel.
Ik eindig jouw verhaal met tranen in mijn ogen, wat kan ik me jouw proces goed voorstellen! En wat een geluk dat jouw dochter zo’n geweldige mama heeft! ❤️
Dank je wel Pauline!
Lieve Laura, het lezen van je blog is keihard herkenbaar. De vraag of jij of ik een goede moeder kan zijn voor ons kind is universeel als het gaat om kinderen die anders opgroeien dan leeftijdsgenootjes. Ik denk echter dat je die vraag zelf al beantwoord, want jouw tranen komen voort uit liefde voor haar en niet uit jouw drang naar perfectie of een onbezorgde toekomst voor jezelf. Die liefde én Gods kracht zullen haar helpen om te gaan groeien en bloeien!
Hoi Nelleke,
Dank je wel! En Amen.