-
17 jun 2020
-
Bemoediging, Geloof
-
door Vera Bijma
-
0 comment
Als je denkt aan wat je hebt
‘STOP!’ roept mijn 7-jarige archeoloog in de dop plotseling. Hij trapt hard op de rem. Ik fiets vlak achter hem en kan nog net op tijd stoppen. Papa, die de achterhoede vormt, zucht eens diep.
Ergens begrijp ik dat wel, want onze fietstochtjes zien er tegenwoordig zo uit: 5 minuten fietsen, 10 minuten stenen zoeken, 5 minuten fietsen, 10 minuten stenen zoeken.
Sinds zoonlief een paar stukjes van oude tegels heeft gevonden, wil hij archeoloog worden. En dus moet er altijd een zakje met een krabbertje en een schepje mee als we op pad gaan. Terwijl mama en papa van de omgeving genieten, tuurt Daniël naar de grond in de hoop een nieuwe vondst te doen. Hij heeft het geluk dat we in een landelijke omgeving wonen waar de boeren de inritten naar hun weides vaak verstevigen met puin. Welke kant we ook uit fietsen, we stuiten altijd wel ergens op een weggetje waarop een mengeling van stenen, dakpanscherven en tegelstukjes ligt.
En dus lopen we ook nu weer met zijn drieën als kippen rond te scharrelen, met onze neuzen naar de grond gericht. Natuurlijk moeten wij helpen zoeken. ‘O, kijk, een hele mooie!’ klinkt het enthousiast achter me. Trots laat zoonlief mij een scherfje van een oude mozaïeken tegelvloer zien. Niet veel later hoor ik hem weer kreten van verrukking slaan. Hij heeft twee grote stukken van een oude tegelvloer gevonden. Maar als snel slaan de vreugdekreten om in gejammer en gekreun. Hij krijgt de stukken niet los. Ook papa lukt het niet.
De brokken zitten muurvast in een onderlaag. Dat is wel even slikken voor onze archeoloog. Met een beteuterd gezicht klimt hij – na enige aansporing van onze kant – terug op zijn fiets.
Hoewel hij toch een paar mooie tegelstukjes heeft gevonden die hij wél kon meenemen, blijft hij sip voor zich uit staren. ‘Als je denkt aan wat je hebt, ben je blij. Als je denkt aan wat je niet hebt, ben je niet blij,’ lees ik hem goedbedoeld de les. Maar dan schrik ik. Mijn woorden kaatsen als een echo tegen de bomen naar mij terug. Het is alsof God me een spiegel voorhoudt. Ineens besef ik hoe vaak ik zelf denk aan wat ik niet heb. Met als grootste verzuchting het tweede kindje dat ik nog zo graag had gekregen.
Geniet nu maar van wat je hebt, hoor ik een liefdevolle fluistering in mijn hoofd.
Ik kijk naar het prachtige geschenk dat voor mij fietst. En besef, meer dan ooit, wat ik wél heb. Duizend, duizend maal, o Heer, zij u daarvoor dank en eer!
Vera Bijma / Moeder van Daniël (7) / Gelukkig getrouwd / Vertaalster / Dol op schrijven / Dankbaar voor Gods liefdeen genade, mijn gezin, familie en vriendenen nog zoveel meer/ www.mamasleukste.home.blog