“Ape”

Maaike schreef haar tweede blog voor ons over de taalontwikkeling van haar dochter. Wat ze zegt is soms een raadsel. ;-)

Onze kleine meid wordt in juni 2 jaar. Het is een heerlijke kletskous, al kunnen we er nog weinig van maken. Veel wordt aangewezen met een bijbehorende ‘die’. En regelmatig brengt haar taalontwikkeling ook grappige situaties met zich mee.

Vanmiddag ging ik m’n dochtertje ophalen bij het kinderdagverblijf. De juf vertelde mij dat ze “aap” zei. Tenminste, dat verstonden ze. De leidsters snapten er niets van, want ze konden geen relatie leggen met een plaatje, verhaal of liedje. Maar ja, wat betekende dat nou? Bedoelde ze echt ‘aap’, ‘schaap’ of toch iets anders?

Ik vroeg wat ze aan het doen waren. Ze zaten met de kinderen aan tafel en waren klaar met eten. Ineens was het mij helder. Thuis bidden we voor de maaltijd. Mijn dochter doet een welgemeende poging tot. Nog geen uitgebreid gebed inclusief altijd gevouwen handen, maar wel een duidelijk ‘ape’.

Dat wat ze op het kinderdagverblijf zei was dus geen “aap”. Maar “amen”!

De leidsters en ik hebben samen hartelijk gelachen. Toch mooi dat kinderen thuis geleerde gewoonten meenemen naar andere omgevingen. Een dreumes die de leidsters voorgaat in het leven van haar geloof. Wie had dat gedacht?!