Baby met okselhaar
‘Ik wil niet mee. Die kerk is vast stom’, roept mijn bijna 11-jarige zoon als we ons klaarmaken om naar de doopdienst van de zoon van een vriendin te gaan. Hij trekt een boos gezicht. Ik raak er al bijna aan gewend. Zijn gezicht staat tegenwoordig namelijk regelmatig op standje onweer.
Ik dacht altijd dat de pubertijd ergens rond veertien- of vijftienjarige leeftijd begon. Maar inmiddels is me wel duidelijk geworden dat dit toch echt al een paar jaar eerder is. Uit mijn lieve, kleine jongen komen ineens van die onverschillige kreten als: ‘Weet ik veul’ en: ‘Boeit me niet’. Hij rolt met zijn ogen, vindt ineens alles saai en zucht om het minste of geringste.
Ik vind dit soms best lastig. Vooral als ik moe ben. Dan trek ik dat opstandige, brutale gedrag niet. Met als gevolg dat ik ook niet meer gezellig reageer. Het knettert regelmatig tussen ons. Als ik dan bedenk dat dit een voorbode voor de komende jaren is, zakt de moed me soms in de schoenen.
Tot een paar weken geleden. We hebben een teamdag van Power to the Mama’s. Ineens hoor ik een van de dames zeggen dat ze de puberperikelen van haar dochter best grappig vindt. Ze kan zich nog goed voor de geest halen hoe ze zelf op die leeftijd was. Op de terugreis naar huis denk ik hierover na. Zo had ik het nog helemaal niet bekeken. Er schiet me een voorval van vorig jaar te binnen. Tijdens een etentje met mijn schoonouders zei een van hen tegen Daniël: ‘Daar ben je nog wat te klein voor’. Geen idee meer waarover het ging. Maar ik kan me nog als de dag van vandaag zijn reactie herinneren. Hij zei net iets te luid: ‘Ik heb anders al wel okselhaar, hoor!’ We lagen allemaal in een deuk.
Thuis van de teamdag neem ik me voor om me ook niet meer zo druk te maken om de puberbuien van mijn zoon. Voor ik die avond naar bed ga, kijk ik nog even bij hem. Hij ligt vredig te slapen met zijn lievelingsknuffels stevig in zijn armen geklemd. O, wat lijkt hij ineens weer klein! Ik glimlach. En snuffel zachtjes aan zijn frisgewassen haren. Die wast hij nog altijd met babyshampoo. Mijn moederhart stroomt over van liefde. Zoonlief mag zich dan wel regelmatig als een opgeschoten puber gedragen, hij is en blijft mijn kleine schatje.
En dan is er dus de doopdienst. Terwijl mijn zoon blijft mopperen, ga ik gewoon door met waar ik mee bezig ben. Ik maak me niet druk, maar doe wel een schietgebedje om hulp. En wonder boven wonder zitten we even later allemaal op tijd in de auto. Na afloop vraag ik Daniël hoe hij het vond. ‘Het ging wel’, zegt hij met een neutraal gezicht. Ik ben heel blij met zijn antwoord. Want ik ben door het contact met andere moeders van pubers een stuk wijzer. Ik begrijp dat dit in pubertaal betekent dat het lang niet slecht was. Ik glimlach. Hij bezorgt me soms grijze haren, maar hij blijft toch mijn baby met okselhaar.
Vera Bijma / Moeder van Daniël (7) / Gelukkig getrouwd / Vertaalster / Dol op schrijven / Dankbaar voor Gods liefdeen genade, mijn gezin, familie en vriendenen nog zoveel meer/ www.mamasleukste.home.blog