Help! Ik word tante

Ik heb last van babyhormonen. Ook al zijn mijn eigen baby’s inmiddels peuter en kleuter en heb ik ook geen ‘leuk, verrassend nieuwtje’ te vertellen, als ik bij de HEMA-rompertjes in maatje 50 zie, of van die piepkleine sokjes, dan moet die gewoon even in mijn handen houden. Ik denk met enige weemoed terug aan het geschop in mijn buik en tegelijkertijd bedenk ik me met opluchting hoe fijn het is om niet voortdurend misselijk te zijn. 

Geen idee hoe het allemaal werkt met die hormonen, maar ze zijn vast besmettelijk. Het zit namelijk zo: ik word tante. Mijn zusje is zwanger van haar eerste kindje. Nu ben ik al een hele poos tante van een stel pubers, die dapper worden opgevoed door mijn schoonzus en zwager. Maar dat mijn eigen zusje een heuse moeder wordt, voelt heel anders. 

Zij is de jongste, ik de oudste. We schelen negen jaar met elkaar. Daar tussenin zit nog een zus. Die is ernstig meervoudig beperkt, dus wisten we al van jongs af aan: als er ooit kleinkinderen komen voor mijn ouders, dan ligt dat geheel aan ons! 

Ik ben zo’n typisch oudste kind: net iets te veel verantwoordelijkheidsgevoel, een beetje te serieus af en toe. En zij was – in mijn ogen dan – altijd de jonge fladderaar. Ik moederde stiekem een beetje over haar en ze was vast opgelucht toen ik op kamers ging wonen. Pas toen we allebei volwassen waren veranderde die relatie. Ook al zijn we heel verschillend, we kunnen het prima met elkaar vinden. 

We wonen al een tijdje niet bij elkaar in de buurt, maar op afstand leven we met elkaar mee. Gelukkig is er telefoon, kunnen we appen, enzovoort. Dat vond ik allemaal prima, totdat die ene mededeling dus kwam – gelukkig deed ze die ‘live’, zodat ik haar enorm kon knuffelen. Nu ineens vind ik al die appjes en telefoontjes niet goed genoeg. Ik wil alles weten! Ik wil die buik zien groeien! Ik wil voor haar zorgen, haar tips en advies geven. Alle babykleertjes en inmiddels overbodige spullen van zolder halen en in haar armen proppen. Eigenlijk dus maar goed dat ik niet om de hoek woon. Ik ben ineens weer die ‘grote zus’, en moet me inhouden om haar niet te overstelpen met woorden en spullen die ze helemaal niet nodig heeft. 

Mijn kleine zusje gaat haar eigen weg. En dat kan ze prima. Ik zou haar zo graag behoeden voor de fouten die ik heb gemaakt, haar voorbereiden op de moeilijke dingen van het moederschap, haar overladen met enthousiasme over hoe leuk die eerste lachjes, woordjes en stapjes zijn. Maar ze moet alles zelf ontdekken. 

Gisteren spraken we elkaar weer. Ik hield me in. Ik heb gevraagd, geluisterd, gelachen en meegeleefd. Het enige dat ik echt kwijt moest was het advies waar ik tot nu toe het meeste aan heb gehad: alles is een fase. Behalve slaapgebrek. Dat blijft. Lief zusje, welkom in de wereld van de moeders. Ik hoop dat je je daarin thuis voelt, dat je jouw eigen stijl ontwikkelt. Dat je geniet, dat je eerlijk kunt zijn, dat je keuzes durft te maken. Ik heb er alle vertrouwen in: jij wordt een echte Powermama. 

P.S. Het Kraamjournal helpt haar vast ook een beetje in haar nieuwe avontuur als mama to be. Laat ik daar nou net aan meegeschreven hebben, als grote zus. ;-)