-
31 mei 2021
-
Gezin, Moederschap, Opvoeding
-
door Sanne Vels
-
0 comment
Begin met het einde voor ogen
We zitten in de trekker: de leukste boer van de wereld en ik. Hij maait het perceel langs de bosrand, achter de boerderij. Ik staar over het land. Dit is de beste plek voor goede gesprekken of om even te mijmeren over het leven.
Terwijl we in een rustig tempo heen en weer rijden, onderbreekt hij mijn gedachten. Of ik ook even wil. ‘Huh? Bedoel je maaien?’, vraag ik. Ja dus. Het ziet er simpel uit, dus waarom niet? We wisselen van plek en ik zet de stoel een beetje lager. Als ik het stuur in mijn handen heb, werp ik een blik op alle hendels, knopjes en lampjes. Wat moet ik doen? Mijn instructeur geeft mij een korte uitleg over toerentallen en de oranje hendel naast me. Ik mag het pedaal onder mijn voet omhoog laten komen en nog voor ik de kans krijg een vraag te stellen, rijden we. De trekker doet zijn werk en de maaier laat het verse gras omvallen in de voorjaarszon.
Het gaat prima, tot de boer vraagt of ik even achterom wil kijken. Ik lach als ik zie hoe ik heb geslingerd door het land. Ik stuur een beetje bij, maar het resultaat blijft hetzelfde. ‘Hoe doe jij dat toch?’, vraag ik me hardop af. En dan komt zijn gouden tip: ‘Begin met het einde voor ogen. Kies een punt, focus je hier op en blijf naar dit punt sturen terwijl je verder gaat.’
We rijden verder en ik denk na over zijn uitspraak. Over tien jaar hebben we pubers in huis, ik stel me het punt voor waar ik dan met ze wil zijn. Ik hoop dat onze jongens nog steeds zulke goede maatjes zijn, dat ze hun vrienden mee naar huis nemen en dat ze zich verantwoordelijk voelen voor de keuzes die ze maken. Dat ik ze een hug kan geven na een baaldag op school. Ik wil dat ze weten dat ik van ze houd.
Als je voor ogen houdt hoe het er over tien jaar uitziet, dan weet je vandaag wat belangrijk is om te doen en hoe je moet bijsturen, bedenk ik me.
Ineens besef ik hoe belangrijk het is om te blijven zeggen dat ik van ze houd, ook al worden ze ouder en is het soms alsof ze het niet horen. Ik wil blijven knuffelen en stoeien met mijn jongens, zodat het later, als ze groot zijn, niet onwennig is. Ik wil mijn jongens ruimte geven en samen plannen maken.
Ik glimlach en deel mijn gedachten met mijn lief. Het is fijn om het met hem te delen, het doet me realiseren dat we op reis zijn. Drukte, gekeet en een huis vol speelgoed en lawaai? Het is een fase. We zijn op weg naar een prachtig eindpunt!
Mijn man en ik kletsen verder, ik zit nog steeds aan het roer van de trekker. Ik werp een blik op het dashboard met talloze knopjes en lampjes; het is net een cockpit. Dan hoor ik iets, ik kijk waar het vandaan komt. ‘Denk aan je eindpunt’, zegt een rustige stem naast mij. Vlug richt ik mijn blik weer voor me. Ik ben mijn oriëntatiepunt helemaal kwijt, maar de boer gelukkig niet. We werken samen met het einddoel voor ogen.
Sanne Vels | dorpsmeisje | rent achter drie ondernemende jongens aan | getrouwd met de leukste boer van de wereld | creatief | dromen | visie | thee | geniet van het op reis zijn met de Grote Vader | Leert elke dag van haar kroost