Bid en werk

“We laten hem soms maar even huilen en zelf uitzoeken hoe hij iets moet doen,” zegt de peuterleidster stellig, “dan leert hij het zelf op te pakken en wordt zijn zelfvertrouwen groter.” 

We hebben een gesprek over mijn tweejarige zoontje, die nogal huilerig was die morgen. Ik zeg netjes ‘ja en amen’, maar vind het een harde methode. Zelf schakel ik na wat pogingen om hem gerust te stellen toch over op de knuffelmodus. Moet ik hem vaker laten huilen?

Mijn peuter is een gevoelig mannetje. Als hij een vlieg ziet wil hij knuffelen, want vliegen vindt hij eng. Onlangs is hij een periode doodsbang geweest voor het lampje op de brandmelder. Er bij in de buurt komen was een groot drama. Het lampje moest weg! Maar ja, dat ging natuurlijk niet.

Bang van brandmelderlampjes ben ik niet. Vliegen en wespen boeien me ook weinig. Maar man, man, wat kan ik me toch soms zorgen maken. Over van alles en nog wat. Sinds ik moeder ben maak ik me nog het meest zorgen of ik het wel goed doe. Moet ik strenger zijn of ben ik al te streng? Hoe zorg ik dat mijn kind niet bang is? Hoe los ik die peuterdriftbuien op? En ga zo maar door. Die kleine van mij heeft die gevoeligheid niet van een vreemde.

Soms ben ik net als mijn tweejarige. Op de momenten dat ik niet meer weet hoe het moet, roep ik het soms uit naar God: “Help me dan toch, Heer.” Het liefst ontvang ik dan een pasklaar antwoord, waardoor het leven weer een en al zonneschijn wordt. Soms komt er dan ineens wijsheid in wat ik moet doen. Dat ervaar ik dan echt als een knuffel van Hem. Het bemoedigt me en het lost mijn probleem onmiddellijk op.

Meestal gaat het toch wat anders. Dan heb ik het gevoel dat Hij me laat verdrinken, dat hij het me zelf laat uitzoeken. Vurig blijf ik dan bidden, soms zelfs huilen, maar de situatie blijft onveranderd. Zou God mij soms ook bewust laten huilen, zodat ik zelf leer wat ik moet doen? Bidden en onmiddellijk ontvangen is vast niet altijd goed voor me. Dan word ik als een verwende peuter die schreeuwt om koek en onmiddellijk een rol koekjes krijgt. Opvoedkundig gezien niet erg verstandig.

Ook ik word opgevoed om een volwassen christen te worden. Niet onmiddellijk ontvangen, maar hard werken samen met God. Hij laat me niet verdrinken, maar zwemt altijd naast me met Zijn reddingsvest. Het vergoot in ieder geval mijn zelfvertrouwen als ik na maanden oefenen ineens door heb hoe ik rustig moet blijven als mijn peuter ontvlamt in woede bijvoorbeeld.

Hoe mijn peuter van zijn brandmelderlampjesfobie is afgekomen? Tijd en geduld. Heel veel geduld. En laat dat nou nét een leerpuntje voor mij zijn.

Foto: Unsplash