Bijbellezen met je kinderen: ‘dat moet ook nog’
De basisschool organiseerde vanuit het Nederlands Bijbelgenootschap een ochtend over bijbellezen met je kinderen. Ik ging er heen en zat daar met zo’n tien geïnteresseerde andere mama’s. Toen ik moest noteren waar ik aan dacht bij Bijbellezen met m’n kinderen schoot me direct te binnen “dit moet ook altijd nog”. Ik wilde er niet bij stilstaan of dit ongepast was – al voelde ik me wel heel erg onaangepast door mijn gedachte.
Er bleek herkenning vanuit de groep moeders. Want bijbellezen aan het einde van de maaltijd komt eigenlijk nooit uit. Het toetje is al zoiets extra’s na de maaltijd wat tijd kost. Ook moet er nog huiswerk gemaakt worden en is er nog zoiets als wiebeligheid bij de kinderen. Toch doet me het geen goed om lastig te denken over zoiets waardevols.
De jongste van bijna twee wil maar al te graag in haar eigen Bijbel lezen als wij de Bijbel pakken, dus zij is het niet. De tweeling van 8 vindt het ook juist wel prima als de bedtijd wordt opgeschoven. En met de extra weetjes die er in de Samenleesbijbel staan, is Bijbellezen helemaal op hun interesseniveau: ‘Mam, doen we weer een stukje dat er dan zo’n opdracht bij zit?’
Maar wie maakt er dan een punt van? Juist ja: ik.
Toen er afgelopen zondag in de kerk bij het kindermoment een Bijbelplaat getoond werd van een jongen die rechtop in zijn bed zat, kreeg de groep kinderen de vraag om wie het ging.
Eén van mijn dochters mocht antwoorden en zei: “Het is Samuel die door God werd geroepen maar niet direct wist dat God het was.”
Mij overviel een soort van wow-gevoel. Ik had me al afgevraagd of ze het zouden weten. Zelf had ik als kind alle details kunnen vertellen. Ik zoog de informatie en vooral de tekeningen van onze verschillende Kinderbijbels op. Ik las de boekjes van ‘Ga je mee naar de kerk’ en bleef maar lezen in christelijke literatuur. Ik deed wat ik mijn ouders zag doen. Zelf ben ik een iets ander voorbeeld. Ik rij weliswaar 20 minuten om voor hun school zodat ze goed Bijbels onderwijs krijgen, maar is mijn taak hierdoor af? Hoor ik niet mijn kinderen elke avond na een werkdag – na het strategisch en sensitief moeten omgaan met al hun emoties van vermoeidheid tot jaloezie en de juiste verdeling van wie welk scherm heeft tijdens mijn koken – ook nog enthousiast te moeten zijn over Bijbel lezen? Ook als de discussie over hoeveel hapjes opeten nog nadreunt? ‘Morgen weer een dag’, komt me vaak beter uit.
God roept net als Samuel, ook mij. Laat ik onze bijbelleesgewoontes eens verkennen zodat ik niet alleen een biddende moeder voor mijn kinderen ben, maar ook een bijbellezende.
Foto: unsplash
Juliet is getrouwd met Maarten en samen hebben ze een bruisend meidengezin in Den Haag. Lieve en Linde (7) en Fee (1,5). Juliet houdt van wonen in de stad, erop uit met de meisjes, vriendinnen zien en eindeloos kletsen. Rust en ruimte vindt ze op het strand of gewoon tijdens het buiten zijn. De schepping is wat zij als bijzonder ervaart in haar dagelijks hectische leven. Zijn Power vindt Juliet in de zekerheid van weten én voelen dat ze gedragen wordt, no matter what. “LET GO(D)” hangt in haar keuken, een spreuk waar ze graag dagelijks aan herinnerd wil worden. Juliet is pedagogisch-coach en adjunct van een particulier kinderdagverblijf. Bij PTTM zal ze maandelijks antwoord geven op een opvoedkundige-vraag van onze lezeressen.
1 Reacties
Comments are closed.
Wat onze meiden (4 en 6) een fijne gewoonte vinden is in bed bijbel lezen. Als ze vragen hebben, kunnen we daar ook de tijd voor nemen om te antwoorden en meer uitleg te geven. Dus doe ze dan wel op tijd naar bed, voor het geval je tot diepe gesprekken komt en hier rustig de tijd voor wil nemen ;) Onze 6-jarige is een echt denkertje en zit met veel vragen.
Dit lezen doen we al vanaf baby af aan. Ook heel mooi dat ze met Gods woord gaan slapen.