-
08 jul 2016
-
Blogs, Moederschap
-
door Martine Voogd
-
0 comment
Boos
Baf baf baf baf …… BAM!!! Zo die deur zit dicht. Enigszins verbijsterd kijk ik Max en Laura aan. Tom is (zacht uitgedrukt) boos naar boven gestampt.
Tom kent geen tussen of midden. Het is een kind waarvoor je geen briljante gave hoeft te bezitten als het gaat om aanvoelen hoe hij zich voelt. Boos is woest. Blij is stuiterend uitzinnig. Verdrietig is dikke tranen met snot.
Max duwt met zijn knie de stoel op twee poten en slaat zijn armen over elkaar. “Nou mam, succes,” zegt hij en glimlacht. “Tja,” verzucht laura, “als je één keer toegeeft maak je het jezelf alleen maar moeilijk, want dan moet je er elke keer weer over nadenken.” Hoor ik hier mezelf? Dit zijn mijn kinderen. En ik vind bijna alles prima. Maar sinds wanneer gaan ze zich met mijn opvoeding bemoeien? En waarom onthouden ze alleen de dingen die ze tegen je kunnen gebruiken?
Tom is boos omdat hij niet mag zwemmen. Zijn vriendjes gaan allemaal naar het zwembad maar hij? Hij mag niet mee. Het is namelijk zondag en dan hebben wij de regel om niks te doen wat geld kost. Maar ook niet om huiswerk of ander werk te maken trouwens… en dat hebben ze vaak genoeg tegen me gebruikt. Krijg je weer zo’n docent aan de lijn die van je kind te horen heeft gekregen dat ze echt wel huiswerk wilde maken, maar dat het niet mocht van “hun geloof”.
We hebben het er vaker over gehad met onze kids. Max en Laura, de oudste en de middelste, herkennen de discussie. Ik ook. Gelukkig is Simon standvastig en consequent. “Ben je vergeten te tanken op zaterdag? Dan kun je dus niet met de auto weg op zondag.” Gelukkig kan ik goed plannen. Ahum.
Toch wil ik me aan deze regel houden. Ook al brengt het luide snikken van boven me even in twijfel. Ik wil me eraan houden omdat de rustdag een zogenaamd altoos- en dus eeuwigdurende opvatting is en ik nog steeds in dat tijdperk leef. Maar ook omdat ik geloof dat een dag niks doen, teruggeworpen worden op elkaar en op God goed is voor een mens. God heeft het bedacht, in Zijn grote Koninkrijk. En ik wil van Hem leren in mijn kleine koninkrijkje.
Inmiddels staat Tom beneden… een tas achterop zijn rug, rode vegen op zijn gezicht van het wrijven. Achter zijn glimlach en vragende ogen schuilt een plan. “Mam? Als ik nou ga zwemmen en ik één van de andere jongens laat betalen?”
Max schenkt vier glazen cola in en Laura zet de nootjes op tafel. Ze gaat er eens even rustig voor zitten. “Als het nou geen zondag was, konden we chips kopen,” zegt ze. Tom neemt mokkend een slok van zijn drinken. “En toch vind ik het niet eerlijk,” zegt hij. “Nee, ik heb het ook altijd stom en hypocriet gevonden,” valt Max hem bij. Ik kijk even omhoog en fluister in gedachten “Heer dit is ook Uw probleem. Maar bedankt voor dit moment.”
Max ziet de enigszins wanhopige blik in m’n ogen en mompelt: “Ja Mam, had je maar een vak moeten leren.” Tja. Moeder zijn is de moeilijkste en tegelijkertijd de mooiste baan ooit. Het wordt alleen zo belachelijk slecht betaald. Alhoewel… ;-)