Brief aan mijn oudste dochter
Lieve dochter,
Ik lig in bed voor een middagdutje, maar kan de slaap niet vatten. Mijn gedachten keren terug naar het moment dat jij me mama maakte. Voor de eerste keer. Ik herinner het me als de dag van gisteren, het zette mijn wereld op de kop. Ik was 23 jaar, kende nog geen medemama’s in mijn omgeving en vond de enorme verantwoordelijkheid die ik kreeg over zo’n kleintje overweldigend. Over de rand van de wieg gluurde ik naar jouw volmaakte gezichtje. Je fontanel bewoog op en neer. Was dat wel normaal? Als nieuwbakken jonge mama maakte ik me snel zorgen. Jouw heitie (papa) zocht het antwoord dan op via Google.
Nu bijna 12,5 jaar later staat het wiegje weer klaar. Nog even en er ligt opnieuw een klein baby’tje in: jouw zusje. Wat kijk je, net als je twee jongere zusjes, uit naar de komst van dit cadeautje. Na de positieve test, maakte ik me zorgen of een puber-in-wording wel zit te wachten op een baby in huis. Niets bleek minder waar. Bij het horen van het blijde nieuws, vloog je me vol vreugde om de nek. Je kijkt ernaar uit om op te passen, je zusje naar bed te brengen, de Maxi-Cosi te tillen, eindeloos met haar te knuffelen en haar vingertjes en teentjes te tellen. Dat de momenten met je babyzusje misschien ook weleens minder gezellig zijn, lijkt nog niet in je op te komen.
Jouw leven verandert de komende maanden in sneltreinvaart. Naast de komst van jouw zusje, zijn ook de laatste weken van je basisschoolperiode aangebroken. Helaas geen groep 8-kamp dit jaar, maar dat deert je niet. Je kijkt uit naar wat er wél wordt georganiseerd. En ik weet het zeker: daar ga je met volle teugen van genieten! Over vier maanden begint jouw carrière op de middelbare school. Ook hier heb je zin in. Door jouw enthousiasme en vertrouwen over die nieuwe start, heb ik ook weinig zorgen. Dit ga je gewoon doen, samen met jouw leuke vriendinnen. Op de fiets naar de grote school, slingerend over de kilometerslange weg en af en toe gezellig snacken bij de patatkiosk om de hoek. Heerlijk toch?
Soms wens ik dat ik je nog ‘klein’ kon houden, omdat ik jouw pure onbevangenheid wil beschermen tegen een wereld die gemeen kan zijn. Maar ik weet dat dat niet kan en dat het ook niet eerlijk is: jij moet je eigen pad ontdekken, je grenzen verkennen en tig keer de fout in gaan. Dan leer en ontdek je wat er écht toe doet.
Ondertussen leer ik ook. Door los te laten en jouw leven in Zijn handen te leggen. Handen die jou je hele leven al vasthouden en geen moment loslieten. En die jou ook nooit los zullen laten. Vandaag niet, morgen niet, nooit niet.
Lieve dochter, ik hou van jou. Jij blijft voor altijd de dochter die mij mama maakte.
Liefs,
Je mama
Mama van vier dochters | Docent in het Mbo | Oog voor detail en georganiseerd | Houdt van zingen en een goed gesprek | Mét koffie en wat lekkers
Wat fijn dat je kinderen enthousiast zijn en dat je rust vindt in leren loslaten in vertrouwen op God.
Mag ik wat tips vragen onder deze blog; hoe blijf je goed in contact met je oudste dochter?
Ik krijg de indruk dat zij haar eigen gang gaat, zich terug trekt op youtube, terwijl broertje en zusje mijn aandacht vragen. Ik mis het contact met haar en als ik het probeer ontstaat er wrijving, want ik kan niet goed op haar aansluiten lijkt het. En ze komt op de onhandigste momenten om aandacht vragen en wordt boos als ik daar niet op in kan gaan. Hoe doen jullie dat?