Bye bye, kleutertijd!
‘Mam, ik vind het echt niet erg hoor, dat je me niet meer in de klas mag brengen,’ zegt ze dapper en enthousiast. ‘Gelukkig maar! Je bent ook al zo groot,’ antwoord ik geruststellend en opgewekt.
Mijn woorden zeggen echter iets heel anders dan mijn gevoel. Mijn jongste gaat naar groep 3 en ik ben daar op sommige momenten, zoals deze, nog helemaal niet aan toe. Ik wil nog geen afscheid nemen van dit stukje kleutertijd. Het lijkt nog maar zo kort geleden dat ze haar eerste stapjes zette in het klaslokaal van groep 1.
Ik wil haar gezellige geklets achterop de fiets nog niet loslaten. Ik wil haar aan de hand mee naar binnen nemen het lokaal in. Genieten van haar getreuzel en getwijfel bij het planbord: wordt het de huishoek, tekenen of de tablet? Wat zou ik nog graag met haar op mijn schoot op het veel te kleine stoeltje zitten en afscheid nemen met een kus en een knuffel en zeggen: ‘Tot vanmiddag, lieverd!’ Een laatste gedag zeggen door buiten te zwaaien bij het raam. Mag ik alle gevoelens die daarbij komen kijken nog even vasthouden?
Door corona is dit fijne ritueel me plots ontnomen. Ik had er zo graag langzaam afscheid van willen nemen, maar van de ene op de andere dag werd het anders. Nu is ze 6 en fietst ze elke dag zelf en parkeert ze haar fiets in het vak van groep 3. Ik moet buiten het hek wachten, tot ze nog even snel haar schooltas op komt halen en na een snelle kus en knuffel de school binnenrent. Ik steek nog een hand op en probeer haar enthousiast gedag te zwaaien, maar ze lijkt me niet eens meer te zien.
Ik mag niet meer mee. Voor de zomervakantie moest ik daar al aan wennen, maar nu ze in groep 3 zit, is het definitief voorbij. En deze tijd komt nooit meer terug. Alle drie mijn meiden zijn de kleutertijd ontgroeid. Mijn hoofd weet dat het goed is, al brult mijn hart zoveel anders. De jongste is er ook duidelijk klaar voor. Ze gaat vol vertrouwen en uitbundigheid en verslindt leesboekjes en rekent alsof het een lieve lust is. Bye, bye kleutertijd! Hallo, groep 3! Zij kan er mee dealen. Nu ik nog.
Mama van vier dochters | Docent in het Mbo | Oog voor detail en georganiseerd | Houdt van zingen en een goed gesprek | Mét koffie en wat lekkers
Zo herkenbaar!! Ik heb het met elke nieuwe leeftijdsfase weer… mijn tweeling is nu 5, groep 2. Helaas door Corona inderdaad niet meer mee naar binnen. Ik schreef dit gedichtje voor ze toen ze voor het eerst naar school gingen…
Dag baby’s, dag peuters…
Hallo grote lieve kleuters!
Niet langer mama’s kleine moppies, maar wat geniet ik nog elke dag van jullie schattige koppies!
De afgelopen jaren zijn voorbij gevlogen, 4 jaar zijn jullie nu alweer.
Voor mama begint nu het echte loslaten… elke keer een beetje meer.
Genoten heb ik van jullie baby- zijn,
2 kleintjes in mijn armen en met z’n drietjes samen kroelen, wat vond ik dat ontzettend fijn!
En wat een heerlijke peuters zijn jullie toch geweest!
Lekker eigenwijs, vaak vrolijk, onderzoekend en lief nog het meest!
Afgelopen week naar de peuterspeelzaal geweest voor de allerlaatste keer,
na de zomervakantie mogen jullie naar de basisschool… daar leren jullie dan steeds meer.
Zin heb ik in jullie kleuterfase en de schooltijd die straks gaat komen,
Benieuwd naar wat er uit zal komen van jullie eigen dromen.
Nieuwsgierig naar hoe jullie zullen ontwikkelen en (op)groeien,
en allebei op je eigen manier zullen bloeien.
Maar onthoud dit beiden maar heel erg goed:
‘Wat er ook gebeurt en wat je ook kiest, mama is erg trots op je, op alles wat je doet’!
Het leven vind ik een feestje met jullie samen,
ik kan me niet meer indenken hoe het was voordat jullie kwamen!
Loslaten… elke keer weer een beetje meer!
Steeds meer zelfstandig en je eigen stapjes in de wereld maken, tot je het dan zonder mama kan een keer.
Maar ook nu jullie groter worden… in mama’s hart blijven jullie toch ook altijd een beetje klein!
Mijn 2 heerlijke zoontjes blijven jullie en ik zal er altijd voor jullie zijn!!!
Dag baby’s, dag peuters…
Hallo lieve lieve kleuters!!!