Confetti

Het was een zeldzaam rustig momentje. De kleuter wilde ‘klutselen’ in plaats van met de iPad spelen. De baby sliep.

Om eerlijk te zijn had ik wat tegen deze dag opgezien. Want de hele dag alleen met twee kleintjes terwijl je al zo moe bent, betekent meestal dat er juist niet geslapen wordt en wel gezeurd. Alsof ze het aanvoelen.

Ik zette de ‘klutselspullen’ op tafel: papier, stickers, schaar, kleurpotloden. “Jij ook meedoen mama!” Ik pakte een tijdschrift, in de hoop dat een beetje bladeren ook zou meetellen. Vooralsnog leek dat te lukken. Dus ze ging aan de slag met papier en schaar. Geconcentreerd met haar tong uit haar mond knipte ze erop los.

Mijn tijdschrift was best interessant en het bladeren werd echt lezen. Naast me was het behalve de geluiden van de schaar stil. Verdacht stil. Ik deed zelfs heel even mijn ogen dicht – niet expres, ik merkte het pas toen ik ineens wakker schrok. “Zo. Klaar.” Ze legde vastbesloten haar schaar op tafel.

Trots keek ze naar een flinke stapel snippertjes voor haar neus. “Knap geknipt hoor, wat heb je gemaakt?” vroeg ik. Ik had het natuurlijk moeten weten. Voor ik het goed en wel doorhad greep ze met beide handen in haar snippers en gooide ze vol overtuiging in de lucht.

“Confetti! Ik heb allemaal confetti’s gemaakt mama!” “O, eh, mooi zeg. Maar waarvoor eigenlijk?” Ik moet me een beetje inhouden om niet meteen boos te worden en stoffer en blik te pakken. Waarom bestaat het leven van een moeder eigenlijk voor 150% uit opruimen? Al-tijd opruimen?

“Voor het feest!”  

“O natuurlijk… maar wat vieren we dan eigenijk vandaag?” 

“Dat ik confetti’s heb gemaakt!”

Daar kon ik natuurlijk niet omheen. Ik pakte ook een handje en strooide met haar mee. De kleine dame begrijpt het concept van het leven vieren en zelf de slingers ophangen.

De stofzuiger bleef nog even in de kast, het was tenslotte een feestdag. Nu eens bedenken wat we morgen kunnen vieren.  

Foto: Jason Leung, Unsplash